Το τέλος του κόσμου
φαντάζουν πιθανά. Με το χάος σε άνοδο υποχωρεί η τάξη στη σκέψη. Το
χάος που επιδρά σαν ναρκωτικό στον νου και επιτρέπει τις εξουσιαστικές
παραισθήσεις. Εκεί που παρασκευάζονται οι επεκτατικές μεγαλομανίες
των μικρών ανθρώπων και δοκιμάζουν τις αντιστάσεις της παγκόσμιας
σύνεσης. Εκεί που η ανατροφή μετριέται με τη μαγκιά του πεζοδρομίου
και υποχωρεί ανοίγοντας χώρο για το κακό. Εκεί που το θράσος
υπερθεματίζει ταπεινώνοντας το μέτρο, παραχαράζοντας έννοιες και
ορισμούς. Με πολιούχο του πλανήτη τον Εωσφόρο και θρησκεία τον
θάνατο. Και μια παγκόσμια επιδημία εν εξελίξει που ακυρώνει την
ιστορία και μαζί της και την πόρνη αυτής, τη γεωγραφία.
Είμαστε στο στάδιο της δύσπνοιας. Τα πνευμόνια του πλανήτη
υπολειτουργούν και απειλείται η καταστολή. Δότες συμβατοί δεν
υπάρχουν για την ώρα της ανάγκης και οι συγγενείς ξεσκονίζουν τις
μαύρες φορεσιές. Είναι αμφίβολο αν θα περισσέψει κάποιος για να
ψάλλει τον επικήδειο. Όλοι και όλα στολίζονται για το τελευταίο αντίο.
Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Δεν θα μείνει κανείς για να μας
συγχωρήσει τις ατέλειές μας, και έτσι χάνουμε το δικαίωμα στην
επιστροφή. Αν είναι η φύση να λειτουργήσει καλύτερα χωρίς την ύπαρξη
το ανθρωπίνου είδους, ας είναι. Αν η μόνη μας συνεισφορά είναι σε
κακό, δεν έχουμε λόγο ύπαρξης, και ο αφανισμός μας είναι απόλυτα
ευθυγραμμισμένος στη λογική της νομοτέλειας και της αυτοπροστασίας.
Και ως τέτοιον οφείλουμε να τον αποδεχτούμε. Αν είμαστε ο καρκίνος
της φύσης, πρέπει να ακρωτηριαστούμε και να διαχωριστούμε από το
υγιές σκέλος αυτής. Για να ανακάμψει. Και για να ψαχτούμε ξανά μεταξύ
μας μέσα από βαθιά και ειλικρινή ενδοσκόπηση. Από την αρχή… από το
αλφάβητο με ευλάβεια στα ευρήματα και στα συμπεράσματα του
Δαρβίνου με υπομονή. Από το τα πάντα ρει και ουδέν μένει στην
κατανόηση ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο
φορές…
32