Το τέλος του κόσμου
του Καζαντζάκη αφήνει στο πέρασμα του θλίψη και την απόλυτη
καταστροφή πριν νικηθεί. Αν ποτέ τελικά νικηθεί πραγματικά.
Η αρχιτεκτονική των λέξεων που επιχειρεί να προσφέρει ένα ασφαλές
καταφύγιο για τους απελπιστικά αισιόδοξους. Αυτούς που δεν έμαθαν
ποτέ αριθμητική, και έτσι περιορίστηκαν στις εντελώς απλές ερμηνείες
για τη λειτουργία των πραγμάτων. Για αυτούς που η ζωή δεν είναι παρά
η φυσιολογική κίνηση των δεικτών του ρολογιού και η πορεία προς το
φυσικό διηνεκές. Χωρίς ενδιάμεσους απολογισμούς και κριτικές. Για
αυτούς το τέλος του κόσμου δεν έχει πολλαπλές αναγνώσεις, είναι η μια
καθολική διαδρομή που ακολουθεί τη ροή του ποταμού μέχρι τις
εκβολές του εκπληρώνοντας τη φυσική του αποστολή. Τη νομοτελειακή.
Την αβασάνιστα και αναντίρρητα λογική ακολουθία. Εκεί που και ο πόνος
αρχίζει να αποκτά νόημα και γίνεται το εισιτήριο για συμμετοχή στη
λύτρωση. Με την απλότητα να διαθέτει πάντοτε περισσότερες
διαβαθμίσεις, ώσπου στο τέλος να συγχέεται με την πολυπλοκότητα.
Εκεί ο τελικός προορισμός της αναζήτησης ουσίας και νοημάτων. Έως
ότου όλα αυτά πολτοποιηθούν στον βωμό της παγκοσμιοποίησης και
υπαχθούν στον αυστηρό περιορισμό των 160 χαρακτήρων. Στην
αυτιστικού τύπου λογοτεχνία του σύγχρονου κόσμου λίγο πριν το τέλος
του. Σύντομα και οι εικαστικοί θα φυλακιστούν στον περιορισμό των
βασικών χρωμάτων, όπως και οι μουσικοί σε μία κλίμακα από επτά
νότες, έτσι για να συντηρηθεί η δικαιοσύνη και στην τέχνη. Όλα αυτά λίγο
πριν από το τέλος. Είμαστε πλέον όλοι τυφλοί μέσα στο σκοτεινό
δωμάτιο και αναζητούμε τη γάτα που δεν υπάρχει κι όμως τη βρίσκουμε.
Τόση η δόση μας σε λογική, τόση και σε παράνοια. Με τέτοια συστατικά
μόνο το τέλος φαντάζει ως η ιδανική συνέχεια. Η ανάγκη για
επαναπροσδιορισμό γίνεται η πεμπτουσία της αναζήτησης. Και για να
γίνει αυτό πρέπει το κοντέρ να μηδενίσει. Είναι απαραίτητη η στάχτη
προτού καν αναζητηθεί ο φοίνικας. Είναι απαραίτητη συνθήκη της
ουσιαστικής συνέχειας ένα ενδιάμεσο τέλος. Βαρύ το τίμημα της
διάνοιας. Το ένστικτο τελικά λιγότερο καταστροφικό και λιγότερο
επικίνδυνο από τη λογική. Η διάθλαση της αρετής ανήμπορη να
ακυρώσει την παλινδρόμηση της παράνοιας που σετάρει τη νόηση στις
συντεταγμένες της καταστροφής. Και με όλες τις άμυνες της
ανθρωπότητας σε ύπνωση είναι πολλά τα κακά που μπορούν να μας
συμβούν. Και συνήθως μας συμβαίνουν. Σαν να έληξε η σύμβαση
παροχής υπηρεσιών με τους φύλακες Άγγελους και πλέον όλα να
31