Το τέλος του κόσμου
Αλεξία Αθανασίου
Μιας Εποχής θεών Αρχαίων και Βασιλιάδων
«Ναών Ερείπια…
σάλευαν στις Ομίχλες
χλωρές οι Δάφνες. Ήταν
Το τέλος του κόσμου
Μιας Εποχής
θεών Αρχαίων και Βασιλιάδων».
Στον Αλέξανδρο Αηδώνη και τον Βασίλη Πανδή
Τρεις Φίλοι,
Περιπλανώμενοι στις συννεφώδεις μιας Δευτέρας άκρες
σε γη που Βασιλείς κατοίκησαν πατήσαμε
Δάση διασχίζοντες γοργά (Σμάραγδου ακμάζοντα Μορφές
μέσα σε σφριγηλή Μαρτιού τη φλέβα).
Με βήμ’ αθλητικό, Ναών ερείπια σε νάρκη
Κίονες ξυπνήσαμε απ’ τον λήθαργο
κι Αιώνων ψίθυροι (Κισσούς φέροντες λυγερούς
το ρίγος Βρύων) στο Καρδάκι μας παρέσυραν
- πράσινων Όαση νερών άγιας Σιωπής το ξέφωτο -
(Αντίκρυ μας βουνά σπαθίζαν τις ομίχλες Γλάροι
με βλοσυρότητα κοιτούσε πέρα ο Ανεμόμυλος
η Μέρα σπαρταρούσε στο φευγιό της ξέπνοα
κι απόλυτος Γαλήνης ο Ρυθμός έψαλε στων Ψυχών μας τ’ Άδυτο)
Ευδαίμων, ο ένας φίλος μου μειδιώντας
Αστείρευτης μεταλαμβάνοντας Ύδωρ Πηγής τη Γνώση
Ενδόξων Παρελθόντων γεύτηκε δροσιά στον ουρανίσκο
26