Το τέλος του κόσμου
Χριστόφορος Τριάντης
Εν αρχή ην ο λόγος
Η σπηλιά που έμενα ήταν πολύ μικρή. Το μοναδικό ζωντανό πράγμα που
υπήρχε στο εσωτερικό της, ήταν μια ελληνική ευαγγελική φράση,
χαραγμένη στη δεξιά πλευρά της.
Άγνωστο ποιος την είχε χαράξει και σε ποια χρονική στιγμή. Ήταν από το
κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, «Εν αρχή ην ο Λόγος». Μια φράση, ένας
ολόκληρος κόσμος. Ετούτη η ευαγγελική ρήση με βοηθούσε να
ερμηνεύω την ύπαρξή μου, την ίδια μου τη σωτηρία. Ήμουν ο μοναδικός
επιζών πάνω στη γη. Ένας ερημίτης στον μικρό μεγάλο μας κόσμο. Ζούσα
σαν ναυαγός στο έρημο - καταραμένο σύμπαν. Βρισκόμουν τρία χρόνια
σε αυτό το άγριο μέρος και είχα νικήσει εντελώς τον φόβο της μοναξιάς
και της ανυπαρξίας.
Εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι πριν τρία χρόνια, έγινε κάτι θεϊκά μοναδικό.
Ήρθε η μέρα της κρίσεως. Ο κόσμος έφτασε στο τέλος του. Τιμωρία ή
αυτοτιμωρία; Θα μείνει αναπάντητο το ερώτημα. Μόνο ο Θεός κι εγώ
ξέρουμε την απάντηση και σύντομα θα επικοινωνήσουμε για να λυθεί
οριστικά κι αυτό το εκκρεμές ζήτημα.
Βγήκα από την τρύπα μου και κοίταξα το ποτάμι, που αργοκυλούσε
μπροστά μου. Ένα ακόμα ζωντανό κομμάτι μέσα σ’ έναν τετελειωμένο
κόσμο. Το νερό κάποτε συμβόλιζε τον χρόνο. Είχε έναν σκοπό. Το τέλος
του κόσμου συμπαρέσυρε και το τέλος του χρόνου. Δεν δινόταν πια
καμία δυνατότητα να αναζητήσεις τον χαμένο χρόνο σαν άλλος Προυστ.
Κατάλαβα ότι δεν γερνούσα πια, απλώς περιοριζόμουν, γινόμουν όλο και
πιο μικρός. Ίσως να ’φτανα στο μέγεθος ενός μυρμηγκιού και μετά ενός
κόκκου άμμου, μέχρι να εξαφανιστώ σαν σκόνη που τη σκορπίζει ο
άνεμος.
Νύχτα και μέρα σε τούτον τον τόπο η ζέστη ήταν αφόρητη, δεν μ’ ένοιαζε
όμως. Το ποτάμι μου ’δινε τη λίγη δροσιά που είχα ανάγκη. Αλλά σπάνια
έμπαινα στα θολά νερά. Προτιμούσα να επισκέπτομαι τον αρχαιολογικό
χώρο στις άκρες της νύχτας (της μοναχικής δικής μου νύχτας), λίγο πιο
κάτω από τη σπηλιά, και να στοχάζομαι.
20