Το τέλος του κόσμου
Εύη Ελαιοτριβάρη
Όλα γύρω της καίγονται. Τα κτίρια γκρεμίζονται, άνθρωποι τρέχουν να
σωθούν. Η γη ανοίγει και καταπίνει ό, τι βρίσκεται στην επιφάνειά της.
Φωτιά και λάβα κατακλύζουν το τοπίο. Όλα κάηκαν. Το μόνο που βλέπει
είναι τα σημάδια της καταστροφής.
Αποκαΐδια μίας ύπαρξης που σβήστηκε στον χρόνο. Το έδαφος χάθηκε
από τα πόδια της. Στέκει μετέωρη μπροστά στον ωκεανό που σπεύδει να
την πνίξει. Μα κι εκείνος δεν μπορεί να της πάρει τίποτα, αφού ούτε η
ίδια έχει τίποτα. Όλα χάθηκαν, μέσα σε μία στιγμή. Κλείνει τα μάτια της
και καταλαβαίνει πως δεν νιώθει πια τίποτα, μήτε θλίψη, μήτε πόνο.
Σκέφτεται το τέλος. Τώρα που η γη έχει καταστραφεί, ο πλούτος
εξαϋλώθηκε στο ζεστό κορμί της φύσης και ο αέρας σταμάτησε να
φυσάει. Ποιο το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, αν δεν μπορεί να
επιβεβαιωθεί; Κανείς δεν μας είδε ποτέ και τώρα που θα χαθούμε, κανείς
δεν θα μας θρηνήσει και ποτέ κανείς δεν θα μας θυμηθεί.
Σκέφτεται πώς ήρθε το τέλος. Το τηλεφώνημα που της έκανε εκείνη η
ψυχρή φωνή από κάποιο απρόσωπο νοσοκομείο. Λέγοντάς της πως
τίποτα από ό,τι είχε στον κόσμο της δεν υπήρχε πια. Και τότε θυμήθηκε.
Τον πόνο στις κλειδώσεις των δακτύλων της, το βουητό στα αυτιά της, τη
θολή κα άχρωμη όψη που τα πάντα έμοιαζαν να έχουν.
Και άνοιξε τα μάτια της και όλα έδειχναν ίδια. Ο ήλιος ανέτειλε το πρωί
σαν κάθε άλλο πρωί. Άνθρωποι έτρεχαν πανικόβλητοι και ποτέ δεν
μπορεί κάποιος να προβλέψει τι είναι αυτό που τους απασχολεί. Κι όλα
έμοιαζαν να συνεχίζουν την αέναη λούπα τους. Όλα συνέχιζαν, σαν να
μην είχε διαταράξει τίποτα τη ροή του χρόνου.
Μα για εκείνη το τέλος είχε έρθει. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο ποτέ ξανά.
Και τελικά ποιο είναι το πραγματικό τέλος; Αυτό που πεθαίνουν οι
άνθρωποι ή αυτό που σβήνουν οι ψυχές; Αυτό που καταστρέφεται η γη
ή ο μικρόκοσμος και η ασφάλεια του καθενός; Πεθαίνουμε σε δόσεις
μέχρι να έρθει η μεγάλη ακινητοποίηση. Και κανείς ποτέ δεν
αναρωτιέται.
Τελικά ποιο είναι το πραγματικό τέλος;
19