Το τέλος του κόσμου
«Όχι πάντα. Σπάνια. Αυτή τη φορά έτσι είναι πιστεύω».
«Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν θέλει να τελειώσει ο κόσμος».
«Ναι, αλλά τι ξέρουν;»
«Χμ, ναι. Κανείς δεν έχει δίκιο σαν εσένα».
Ένιωσα το χαμόγελό του πάνω στο δέρμα μου. Έπιασα το κεφάλι του και
έφερα τα χείλη του στα δικά μου.
«Καλό παιδί».
Γέλασε.
«Εντάξει τώρα. Πάμε να ξεκουραστούμε μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά απ’
το ποδόσφαιρο. Αλλά πρώτα υποσχέσου μου ότι θα το σκεφτείς λίγο
παραπάνω;»
Κούνησα το κεφάλι και γέλασα. Το είχα πάρει απόφαση, αυτή τη φορά
σίγουρα, όχι άλλη αναβολή, όπως με το σπίτι του σκύλου και τις
κουρτίνες που λέω εδώ και χρόνια ότι θα μπαλώσω. Αλλά δεν μπορώ να
του αρνηθώ τίποτα.
«Εντάξει, θα το σκεφτώ».
186