Το τέλος του κόσμου
Σεβαστείτε την τιμή της σημαίας. Σεβαστείτε την εκκλησία και τους
τάφους. Αυτό δεν πηγαίνει στο μυαλό τους. Μισούν ότι είναι όμορφο. Οι
Γερμανοί!!!
Γάλλοι να είστε περήφανοι. Οι καρδιές σας είναι προικισμένες με τόλμη
και πνεύμα. Στην νίκη που έχουμε υποσχεθεί στους Γερμανούς!!».
Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει; Ποιοι είναι οι Γερμανοί; Αιματηρά τέρατα; Οι
Γερμανοί είναι άνθρωποι σαν και εμάς. Είναι εργαζόμενοι. Δάσκαλοι
όπως ο Constant. Αγρότες όπως εμείς.
Στην Πρωινή αναφορά, άκουσα με δάκρυα:
Lagorce Lucien Jean Leon. Αγρότης. 66ο σύνταγμα. Στρατιώτης.
Σκοτώθηκε στο πεδίο της τιμής.
Marchadier Francois Loius Gaston. Οδηγός από το Lagache. 63ο
σύνταγμα. Στρατιώτης. Σκοτώθηκε στο πεδίο της τιμής.
Rifaud Jean – Louis Alfonse. Ξυλουργός από τη Lalande. 138ο Σύνταγμα.
Στρατιώτης. Σκοτώθηκε στο πεδίο της τιμής.
Μην στεναχωριέστε για τον Clovis που πιάστηκε αιχμάλωτος στη
Γερμανία. Θα δείτε ξανά τον πατέρα σας. Μην αποθαρρύνεστε. Υπάρχει
μια καλή πλευρά σε αυτό. Τουλάχιστον δεν θα σκοτωθεί. Βρίσκεται στο
Mannheim.
Δεν πρέπει να προσευχηθείτε πια. Οι προσευχές δεν θα μας σώσουν.
Φτάνοντας στην πρώτη γραμμή είναι εξαντλητικά και επικίνδυνα μια
χαράδρα πάνω από μισό μίλι. Ποιος ξέρει πόσα άτομα πέθαναν εδώ;
Μερικές φορές νομίζω ότι ο Constant είναι μεταξύ τους, μεταξύ αυτών
που αποσυντέθηκαν, μη αναγνωρίσιμα πτώματα. Αλλά είναι ο μόνος
τρόπος. Δεν υπάρχει τρόπος γύρω από αυτό. Όσο το μάτι μπορεί να δει,
η γη είναι κολλημένη με πτώματα. Όλα έχουν αλλάξει. Τα σπίτια είναι
υπόγεια και οι νεκροί είναι πάνω στο έδαφος. Αυτή είναι η κατάσταση
του νου με τον οποίο αντιμετωπίζω το κίνδυνο. Ορκίζομαι ότι ο θάνατος
δεν με τρομάζει. Και αν φαίνεται δυσφορία στις επιστολές μου δεν είναι
από φόβο. Κανείς δεν γνωρίζει πόσο υποφέρουμε.
Ο θόρυβος είναι τρομακτικός!! Δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Η μάχη
θα είναι τρομερή, αλλά δεν θα πεθάνουμε όλοι. Με λίγη τύχη εγώ θα
επιβιώσω. Σε ένα τσεπάκι δίπλα στην καρδιά μου έχω κρατήσει το
αποξηραμένο ρόδο που μου στείλατε με το τελευταίο σας γράμμα. Είναι
173