Το τέλος του κόσμου
στο διπλανό του, αφού δεν έχει Θεό. Βλέπει αυτό που λατρεύει. Την ύλη,
το χρήμα, το κέρδος. Χιλιετίες ολόκληρες, λοιπόν, πολεμά δίχως τέλος.
Εξευτελίζει, ταπεινώνει, βασανίζει, αδικεί, εγκληματεί, ασχημονεί προς
το Θεό στο πρόσωπο του συνανθρώπου του. Τώρα πια δεν ανέχεται
κανένα. Ούτε την ίδια του την οικογένεια. Ούτε τον ίδιο τον εαυτό του.
Ποιο ηρεμιστικό θα τον κάνει να ανεχτεί τον εαυτό του;
Σήμερα απεγνωσμένοι από όλο τον πλανήτη καταφεύγουν πρόσφυγες
στα κράτη που γέννησαν τη δυστυχία τους με τους πολέμους ή
προκαλώντας την κλιματική αλλαγή. Ή ακόμη κι απ’ την εκμετάλλευση
για να έχουν εκείνα προϊόντα φθηνά. Πρόσφυγες από όλες τις Ηπείρους,
τις χώρες, τις φυλές που εναποθέτουν την ελπίδα στους λίγους ισχυρούς.
Μα έχει νόημα αυτό; Πότε είχε; Πότε έγινε αυτό; Να σε σώσει εκείνος
που σε κατέστρεψε; Αλλά ακόμα κι αν ήθελε, πως θα μπορούσαν λίγες
χώρες να φιλοξενήσουν την υφήλιο; «Συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ»; (Λουκ.
21-25) Είναι το « ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου» (Λουκ.21-26) πρόβλεψη
της ανόδου της στάθμης των θαλασσών; Προεικονίστηκε όντως το
Τσερνομπίλ με την «ἄψινθο» της Αποκάλυψης; (Αποκ. 8-11). Μήπως το
«ἤνοιξε τὸ φρέαρ τῆς ἀβύσσου, καὶ ἀνέβη καπνὸς ἐκ τοῦ φρέατος ὡς
καπνὸς καμίνου καιομένης» (Αποκ. 9-2) εκπληρώθηκε με το
βομβαρδισμό των πετρελαιοπηγών του Ιράκ; Εκπληρώνονται, τελικά, οι
προφητείες του τέλους; Ή απλώς είναι όλα θέμα ερμηνειών, όπως ίσχυε
και με τους χρησμούς της Πυθίας; Μήπως όλα αυτά είναι κάποια ακόμα
«ἥξεις ἀφήξεις» μιας νεότερης εποχής; Τουλάχιστον, αν το ξεκαθαρίζαμε
αυτό, θα αλλάζαμε σίγουρα…
Ανθρωπόκαινος είναι η περίοδος που σα μετεωρίτης έπεσε ο άνθρωπος
με καταστρεπτική μανία στον πλανήτη, εξαλείφοντας συστηματικά και
μεθοδικά τα πάντα. Τώρα, όμως, τα ψέματα, οι υπεκφυγές και οι
προφάσεις τελείωσαν. Όλα έχουν πια αλλάξει. Όλοι το βλέπουν. Ήδη
μέσα σε μια γενιά οι μεταβολές είναι ραγδαίες. Εξελίσσονται μοιραίες!
Πλησιάζουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο μη αναστρέψιμο… Πάλι
στρουθοκαμηλίζει. «Δεν είναι ανθρωπογενής η αλλαγή», παρηγοριέται.
«Ίσως ο Ήλιος…». «Ίσως ο άξονας της γης…». «Συμβαίνει…». «Θα
περάσει…». «Έχει συμβεί και στο παρελθόν….». Τα πάντα σκαρφίζεται
αρκεί να μην αλλάξει. Τα περιθώρια στένεψαν τόσο που πια δε μας
χωράνε!
164