Το τέλος του κόσμου
4, 10, 96. 1650 και 8. Μάνα με έκαναν αριθμό σε ένα πλακίδιο. Με
χώρισαν σε δύο πλευρές και εδώ και μου έδωκαν δύο χρώματα. Το
πράσινο της ζωής, το κόκκινο του θανάτου. Το πράσινο σαν το λάβεις,
στην Παναγιά να το χαρίσεις. Το έχω τάμα.
Κάθε πρωί, κάνω το σταυρό μου. Ξεκινάω να πολεμώ με αντίπαλο τη
λήθη. Μην ξεχαστώ.
Κάθε βράδυ κάνω το σταυρό μου ξανά με ευλάβεια. Συνεχίζω να πολεμώ,
αλλά αλλάζω αντίπαλο. Πολεμώ με τη μνήμη. Να ξεχάσω τη θλίψη στα
μάτια των συναγωνιστών μου. Να ξεχάσω τους λεπρούς άντρες μέσα στα
κουφάρια των στολών που κείτονται στους αμμόλοφους και καταγής στα
ψοφίμια των χαρακωμάτων. Πολεμώ κυρίως να ξεχάσω τις φωνές του
πόνου, όταν οι οβίδες και οι σφαίρες τσακίζουν τα ανθρώπινα σώματα.
Στον πόλεμο γίνονται δύο παράλληλες μάχες Μάνα! Με τον εχθρό και με
τον εαυτό μας.
Ποιόν με συμφέρει να σκοτώσω;
Μάνα που είσαι!!
140