Το τέλος του κόσμου
ΙΙ, Χριστόφορος Τριάντης
Η απόφαση
Σε λίγο, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, θα γινόταν
πυρηνικός πόλεμος. Κανένα ανθρώπινο ον (κι ανθρώπινο
κατασκεύασμα) δεν θα ‘μενε στο απυρόβλητο. Ούτε ο πιο μικρός
οικισμός (ακόμα και στη Γροιλανδία) δεν θα ‘μενε έξω από το πυρηνικό
νέφος και τις παρενέργειες του. Το τέλος του κόσμου ήταν απόλυτα και
τρομακτικά προδιαγεγραμμένο. Οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν να
αλληλοκαταστραφούν, χρησιμοποιώντας τα καλύτερα ατομικά όπλα
τους. Η ώρα μηδέν πλησίαζε ολοταχώς.
Όμως κάποιοι θα γλύτωναν τον όλεθρο. Κάποιοι επιλεγμένοι (για τις
γνώσεις και τις ικανότητές τους) επιστήμονες, κατόπιν διαταγών των
πλανηταρχών, είχαν επιβιβαστεί ήδη σ’ ένα γαλαξιακό λεωφορείο και
ταξίδευαν για το διάστημα. Ήταν χαρούμενοι που θα γλύτωναν από την
«πυρηνική αποκάλυψη». Προορισμός τους ήταν η αποικία, που είχε
ιδρυθεί για τους λίγους και τους εκλεκτούς, στη σελήνη. Από εκεί θα
σχεδίαζαν τη νέα ανθρωπότητα, τον νέο άνθρωπο στο νέο
αποπυρηνικοποιημένο περιβάλλον.
Μα σαν το λεωφορείο προχωρούσε προς το φεγγάρι είδαν τη γη,
ακριβώς τη στιγμή που το φως του ήλιου τύλιγε τον πλανήτη. Η χαραυγή
γέμιζε με χρώματα αυτήν την πανέμορφη σφαίρα. Οι ωκεανοί έγιναν πιο
φωτεινοί και πιο γαλάζιοι. Οι ήπειροι έμοιαζαν με λουλούδια γεμάτα
αρώματα και φωταψίες. Ποτέ δεν είχαν δει τη γη από τόσο ψηλά. Ό,τι
όμορφο είχε υπάρξει, είχε υπάρξει πάνω σε αυτήν τη γαλάζια σφαίρα.
Δεν άργησαν να πάρουν μια νέα απόφαση: ξαναγύριζαν στο θαύμα της
γέννησης του κόσμου, που ήταν η αρχή και το τέλος όλων των
πραγμάτων, όλων των σκέψεων, όλων των ανθρώπων.
136