Το τέλος του κόσμου
«ΜΑΣ ΚΥΝΗΓΑΝΕ. Εδώ και ώρες βαράνε πιστολίδια και κανονιές και
πολυβόλα παντού. Έχεις γεμίσει το βουνό από αυτούς που μας
κυνηγάνε!» είπε ο Γιάννης που πια ξανά κλαίγε κανονικά.
«Ω ρε τι σκεφτήκανε! Ποιοι σας κυνηγάνε ωρέ; Τα αγριογούρουνα
κυνηγάνε. Έχει γεμίσει το βουνό αγριογούρουνα και στήνουνε κανονάκια
παντού. Είναι μηχανήματα που ανά μισάωρο βγάζουν ψεύτικο θόρυβο
,σαν ριπές όπλου για να τρομάζουν τα αγριογούρουνα και να
προστατεύουν τις καλλιέργειες τους από αυτά. Άκου κυνηγοί και
δολοφόνοι παιδιών. Χαχαχαχα»
Ο βοσκός γέλασε με τη ψυχή του… και με το δίκιο του. Τέτοια ιστορία,
χρόνια θα είχε να ακούσει. Τρία 10χρονα να ψάχνουν το τέλος του
κόσμου και να πέσουν θύματα οργάνωσης που δεν θέλει να βάρυνε το
τέλειος του κόσμου. Ε ναι, μάλλον ποτέ δεν θα είχε ακούσει.
«Και ποιανού εθίσατε εσείς ωρέ; Δεν σας περιμένει κανείς στο σπίτι;»
«Αμάν η γιαγιά!!» είπαμε και οι τρεις με ένα στόμα.
Αν όντως υπήρχαν οι άνθρωποι ου θέλανε το κακό μας και μας
κυνηγούσαν, τόσο γρήγορα δεν θα τρέχαμε. Βάλαμε τα πόδια στο σβέρκο
και τρέχαμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Είχε σουρουπώσει, λείπαμε τόσες
ώρες και η γιαγιά, θα είχε τρελαθεί από την αγωνία της. Λίγο πριν τη
στροφή του σπιτιού, ο Μηνάς κοντοστάθηκε και έψαξε τις τσέπες του.
«Αμάν, δεν βρισκω το σιδερένιο κλειδί. Αυτό που έλεγα πως ανοίγει την
πόρτα για το τέλος του κόσμου».
«Ε κάπου θα σου έπεσε πάνω στο τρέξιμο». αποκρίθηκε ο Γιάννης.
«Μου έπεσε ή όντως μας της έπεσαν αυτοί που θέλουν να μας
σταματήσουν από το να βρούμε το τέλος του κόσμου; Ε, για πες τε μου.
Και αν μας κοίμισαν για να το κλέψουν; Και να ήταν όλα ένα σχεδόν για
να μας αποθαρρύνουν; Και αν τελικά, υπάρχει τέλος του κοσμούμε εκεί
που τελειώνει το δάσος;»
Έπεσε σιωπή. Κοιταζόμασταν όλοι σαστισμένοι. Ήταν και η κούραση που
μας είχε καταβάλλει. Όμως σαν να τα έλεγε καλά ο Μηνάς.
Περπατούσαμε πλέον αργά και βαριά… όπως οι σκέψεις μας.
«Το πήρα απόφαση. Αύριο θα πάω πίσω. Θα συνεχίσω την έρευνα.
Είσαστε μέσα;» μας ρώτησε ο Μηνάς, με μάτια που πετούσαν σπίθες.
134