Το τέλος του κόσμου
Και νάτοι τώρα, κάπου χαμένοι στο πουθενά, με ιδιόχειρες οδηγίες και
σχεδιαγράμματα, έχουν μπει για τα καλά στο δάσος. Στο τελευταίο σπίτι
του χωριού, εκεί που μένει η πιο κουτσομπόλα αυτού του τόπου, ο
Γιάννης λύσσαξε πως κατουριέται. Θα της χτυπήσω την πόρτα είπε. Δεν
είναι και τίποτα σπουδαίο, είπε. Θα μας πεθάνει στις ερωτήσεις η
κουτσομπόλα είπε η Λυδία που όλα τα σκεφτόταν και τα μέτραγε. Οκ όχι
όπως σου ακούγεται αυτό, αλλά για σχεδόν 10χρονο, καλά τα πήγαινε.
Και χτύπησε. Και φυσικά το κατούρημα έγινε σχεδόν ωριαίο γιατί η
κουτσομπόλα, ρώτησε τα πάντα. Το ξέρει η γιαγιά; Το ξέρει ( φυσικά και
δεν το ήξερε). Έχετε μαζί σας φακούς αν τύχει κάτι; Ναι έχουμε ( φυσικά
και είχαμε, τι σοι εξερευνητές του τέλους του κόσμου είμαστε ;) ). Η
γιαγιά πήγε σήμερα λαϊκή; Δεν ξέραμε αλλά μας φάνηκε και άσχετη
ερώτηση για το όλο πρότζεκτ. Ο γείτονας σας ο κύριος Νίκος,
εξακολουθεί να παίζει χαρτιά; Εμ άμα λέμε πως η γυναίκα είναι
κουτσομπόλα! Άντε ρε Γιάννη, τέλειωνε, φώναξε ο Μηνάς. Και
γλυτώσαμε. Τώρα λοιπόν είμαστε εδώ στο δάσος. Τρώμε τα νεκταρίνια
που μας έδωσε η κουτσομπόλα. Όλες ξέρουν το κόλπο, τρατάρουν τα
μικρά παιδιά, τα καθυστερούν και μαθαίνουν περισσότερες
πληροφορίες. Κλασικό κόλπο κουτσομπολίας, σε τα μας; Τα πήραμε τα
νεκταρίνια, νοστιμότατα. Το δάσος όχι και τόσο. Όσο πιο βαθιά μπαίνεις,
γίνεται πιο πυκνό και πιο δροσερό. Όχι ακριβώς δροσερό, αλλά αυτή
δροσιά που σου φέρνει μια ανατριχίλα; Μια ανατριχίλα που δεν ξέρεις
αν είναι από τη δροσιά ή από αυτό το αναπάντεχο που σε περιμένει και
σε προετοιμάζει η διαίσθηση σου; Ε αυτό. Ο Γιάννης ήδη είχε αρχίσει να
γκρινιάζει πως πείνασε, κρυώνει, θέλει πάλι τσίσα και ίσως και το άλλο
και θέλει να γυρίσουμε πίσω. Φοβάται ξεκάθαρα. Εξού και η
συχνοουρία. Μα δεν ζήσαμε τίποτα, λέει ο Μηνάς. Δεν μπορώ να πάω
πίσω το κλειδί, χωρίς να βρω την πόρτα για το τέλος του κόσμου. Εγώ δεν
μιλούσα. Χάζευα τη φύση σε συνδυασμό με τι κάνει ο άνθρωπος σε αυτή
τη ρημαδιά τη φύση : σκουπίδια, αποκαΐδια και μίνι καταυλισμοί που
ονομάζονται αποδράσεις στη φύση, ξανά σκουπίδια, σκοτωμένα ζώα,
καμένα δέντρα. Όμως μετά, ομορφιά…. Αυτό είναι το γενικό που σου
μένει από την όλη επαφή σου με το δάσος. Ομορφιά. Και μπόλικο
οξυγόνο στους πνεύμονες. Τόσο πολύ που σχεδόν ζαλίζεσαι με κάθε
ανάσα. Σχεδόν πονάς γιατί η ανάσα σου, γεμίζει τους πνεύμονες σου.
Ομορφιά και πάλι.
132