Το τέλος του κόσμου | Page 131

Το τέλος του κόσμου Νάνσυ Κορακίδου Οι κανονιές Τους είχε πιάσει μανία από το προηγούμενο βράδυ. Ίσως φταίει που ξενυχτήσαν βλέποντας βιντεοκασέτες με έργα επιστημονικής φαντασίας. Ίσως φταίει που σχεδόν μέχρι το ξημέρωμα, «ταξίδευαν» σε άλλους γαλαξίες και σκότωναν εξωγήινους. Ίσως φταίει που έχουν μείνει σχεδόν ένα μήνα, εδώ στο εξοχικό της γιαγιάς και έχουν λυσσάξει. Έχουν μείνει χωρίς έλεγχο και φυσικά κανένα όριο και τα έχουν εξερευνήσει, ζήσει, ψάξει και επαναπροσδιορίσει, όλα. Χωρίς κανένα όριο και πάλι. Η ουσία είναι πως είναι Τέταρτη, ντάλα καταμεσήμερο, σε ένα ορεινό χωριό της Ελλάδας. Αύγουστος. Και τρία ανήλικα, εκεί γύρω στα 7, που πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα αλλά μπορούν ακόμη λιγότερα, φορτωμένα με σακίδια και νερά και μαγκούρες, βαδίζουν προς το δάσος. Το δάσος το πυκνό, αυτό που είναι στο τέλος του χωριού, μέτρα μακριά από το τελευταίο σπίτι και τον τελευταίο κάτοικο. Έχουν αποφασίσει, τα είπανε χτες αργά όλα, τους βρήκε το ξημέρωμα σου λέω, πως πίσω από το δάσος, χιλιόμετρα μακριά από το χωριό της γιαγιάς, είναι το τέλος του κόσμου. Ολουνού του κόσμου όπως χαρακτηριστικά είπε η Λυδία όταν προσπαθούσε να τους πείσει πως είναι καταπληκτικό σχέδιο και πως είναι τόσο κοντά και πως κρίμα είναι να χάσουν το τέλος του κόσμου και να μην δουν τι γίνεται μετά. Ο Μηνάς ήταν έτοιμος στο να πει το ναι. Ήταν και εκείνο το κλειδί που είχε βρει κάτω στο υπόγειο, πέρσι το καλοκαίρι που τον οδηγούσε στα ίδια συμπεράσματα. Ήταν τεράστιο και σκουριασμένο και έμοιαζε σαν να είχε έρθει από άλλους τόπους, από άλλες εποχές. Από άλλους πλανήτες μην σου πω. Πέταξε το αγόρι μου, του είπε η γιαγιά όταν τον είδε να το κρατάει στα χέρια του. Είναι του σατανά, δαιμονισμένο. Κείνος ούτε που το πέταξε παρά το έκρυψε σε εκείνη την κρυψώνα που κρύβει και τις καραμέλες ή τις τσίχλες που κουβαλάει με σακούλες, κάθε καλοκαίρι. Το έκρυψε γατί το ένιωσε πως ήτανε να πολύτιμο κλειδί. Και μετά από ένα χρόνο, μόλις μέχρι χτες, κατάλαβε το σκοπό του. Ήταν το κλειδί του τέλους του κόσμου. Έκλεινε την τελευταία πόρτα αυτό του κόσμου και… 131