Το τέλος του κόσμου
φρόντισα να πάρω μερικά ενθύμια μαζί μου. Λίγο καπνό, λευκές κόλλες
και μελάνι, και φυσικά γλυκά από την Patisserie Flokas.
Δεν μπορώ να απομακρύνω τη σκέψη μου από όλα αυτά που αγαπώ εκεί,
μαζί σου, αλλά θα ξεχαστώ σαν άλλη αγκαλιά βρεις και όλα θα ξεχαστούν
στα κύματα που ρίχνω τις σκέψεις μου. Εδώ δεν φοβάμαι τίποτα. Σαν
κλείνομαι στο μηχανοστάσιο για μέρες, δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά
σκιές από μαύρα βουβά μάτια, με τη μάσκα του φόβου σε κάθε
προειδοποίηση για U boat. Είμαστε λες σαν gueules cases, που με μάτια
ανήσυχα και σφιγμένες γροθιές, μέσα μας παρακαλάμε Ω χριστέ μου
δώσε ένα τέλος!!!! Κι αν καταφέρω να φτάσω στην Ιθάκη μου κι όχι στον
πυθμένα, θα είναι από δεξιοτεχνία ή καθαρή τύχη.
Μα πλέον δίχως τίποτα δικό σου, με ένα Να σ΄ αγαπάς ταπεινωτικό,
φθονώ, αυτούς που έφτασαν στο βυθό και είδαν το πρόσωπο των
Γοργόνων. Θα ήθελα να ήμουν είτε από αυτούς που δεν επέστρεψαν
ποτέ, είτε από αυτούς που επέστρεψαν άφωνοι. Και τους δύο, η ίδια
μουσική υπόκρουση θα τους συνοδεύσει στη τελευταία κατοικία τους.
Μα τυχεροί οι πρώτοι που θα έχουν συντροφιά τις γοργόνες. Να σ΄
αγαπάς όπως μου είπες. Μα είναι πλέον αργά για όλους μας. Μην με
περιμένεις. Πέθανα, εχθές και σήμερα κι αύριο.
Bonjour
Mais ma chérie.
128