Το τέλος του κόσμου
ΙΙ, Κωστής Καστραντάς
Το τέλος του κόσμου δεν έρχεται
Η αλήθεια είναι ότι η φύση, ότι η γη δεν καταστρέφεται. Δεν συμβαίνει
αυτό. Σε εκατομμύρια χρόνια, εκτός απροόπτου, θα σβήσει ο ήλιος και
τότε η γη, και όχι η φύση, θα τελειώσει.
Αυτό που μπορεί να τελειώσει είναι οι άνθρωποι και ο πολιτισμός τους.
Γεγονός σημαντικό για τους ανθρώπους. Αν όμως δεχτούμε τον
Επίκουρο, αυτό δεν θα έχει σημασία, γιατί όταν δεν θα υπάρχει κανείς
τότε κάνεις δεν θα μπορεί να είναι μάρτυρας αυτού. Το τέλος του
κόσμου, του ανθρώπου, δεν υπάρχει εφόσον όταν υπάρχει το τέλος του
κόσμου, του ανθρώπου, δεν υπάρχει ο άνθρωπος. Επομένως εγώ, εγώ,
λέω καβαλήστε την. Όλοι μαζί. Ο ψύλλος στη ράχη του θηρίου.
Ενοχλητικός και επίμονος και με ύφος και με παράγωγα και πολλά και.
Αλλά ένας ψύλλος. Στην πραγματικότητα λίγο ασήμαντος, από την
σκοπιά του θηρίου, και αρκετά άθλιος. Δεν αντέχεται ο μικρούλης
μεγαλομανής που ακόμα και στις τελευταίες του στιγμές χαίρεται και
μεγαλοπιάνετα.
Με καρτουνίστικη φωνή: «Γη s.o.s θα καταστρέψουμε τους φυσικούς
πόρους, η φύση πεθαίνει, τα ζώα πεθαίνουν. Αχ ο πλανήτης πεθαίνει
εξαιτίας μας. Κάντε γκαλά. Φάτε χώμα. Γίνε χίπης, όχι στον πόλεμο,
ανακυκλώστε, το κλίμα, θα την χαλάσουμε, άμα το πειράζεις συνέχεια
θα το σπάσεις», και πολλά, παρά πολλά τέτοια γλυκά και χαζά και εν
τέλει καθόλου συμπαθητικά. Βλαμμένα και ανθρωποκεντρικά. Είμαι,
είμαι, σίγουρος ότι πολλοί εκεί έξω νομίζουν ότι θα φάνε μέχρι και τον
τελευταίο καρπό, την τελευταία ρίζα μάλιστα και μετά θα επιβιβαστούν
με μια βαλίτσα και τα μωρά αγκαλιά στην κιβωτό που θα φεύγει για
κάποια άλλη γη. Όπως το μετρό βλάκα;
Λοιπόν, και είναι άποψη μου. Η γη δεν τελειώνει, ο κόσμος δεν τελειώνει,
η φύση πως να τελειώσει. Το μόνο που τελειώνει είναι το είδος και ό,τι
προλάβει να καταναλώσει. Και δεν θα τρέχει και τίποτα και στο τέλος δεν
σας αφορά. Αλήθεια το λέω. Φαντάσου έναν καταγάλανο πλανήτη να
πλέει ήρεμος.
108