Το τέλος του κόσμου
Νίκη Κ.
Μια απειροελάχιστη δυσφορική σκέψη αρκεί.
Πυροδότηση. Πάμε!
Αρχίζεις να ιδρώνεις.
Οι σφυγμοί χτυπάνε κόκκινο.
Πεθαίνεις;
Ίσως.
Ίσως όχι ακόμα.
Ανάσες.
Εστίαση σε κάτι άλλο εκτός από σένα.
Πάλι ανάσες.
Ξέρεις καλά πως η κρίση έχει κάτι αυτόνομο.
Αν είσαι καλά εκπαιδευμένος, απλώς περιμένεις να περάσει.
Αλλιώς οι τρελές σκέψεις διαπερνούν το μυαλό σου σαν σμήνος
αλλοφρόνων μελισσών.
Λίγο ακόμα.
Με κατάλαβε κανείς;
Θα γίνω σίγουρα ρεζίλι.
Σκέψεις που δεν βοηθούν.
Πότε επιτέλους θα τελειώσει;
Κι εκεί που περίμενες το τέλος του κόσμου και της ζωής σου, η κρίση
περνά.
Και τότε αρχίζει το χειρότερο;
Τι λάθος έχεις κάνει;
Γιατί σου αξίζει όλο αυτό;
Θυμώνεις με τους άλλους που δεν καταλαβαίνουν.
104