Το τέλος του κόσμου
Ελένη
«Έλα τώρα, πλάκα κάνεις!»
«Μαρή, έτσι μου είπε σου λέω».
Γέλια.
Στην πεζούλα του παρτεριού μια λεπτή φιγούρα κουλουριασμένη με ένα
ροζ «πραγματάκι» αγκαλιά. Κοιτώ καλύτερα, σταματώ απότομα τα γέλια
και τώρα βλέπω. Δεν κοιτάζω απλώς, βλέπω ένα παιδί να κρατά στα
χέρια του ένα άλλο παιδί και να ζητιανεύει.
Πλησιάζω, το παιδί με τα καθαρά πράσινα μάτια να κοιτάζει τα δικά μου
και με σπαστά ελληνικά να λέει «κυρία χρήματα, μωρό, πάνες».
Αυτό όμως που με στιγμάτισε ήταν η ακόλουθη εικόνα: το λευκό
μπλουζάκι του κοριτσιού σηκωμένο, να φαίνεται το ισχνό κορμάκι του
και το μωράκι να θηλάζει από το ανύπαρκτο στήθος του. Η μόνη σύνδεση
αυτού του παιδιού με τον κόσμο μας, τον τόσο «όμορφο», είναι η
επιμηκυσμένη θηλή της μαμάς του που δεν έχει να το ταΐσει και δίνει το
ίδιο της το σώμα, αυτό το παιδικό κορμάκι για να χορτάσει το μικρό της.
Για μένα αυτό είναι το τέλος του κόσμου. Ο θάνατος της παιδικότητας. Η
απαξίωση του παιδιού που θηλάζει και θηλάζεται.
Σε εκείνα τα 12χρονα υγρά μάτια που τάιζαν το αίμα τους στο παιδί που
’χαν αγκαλιά, μέσα σ’ εκείνα είδα το τέλος.
Η αλήθεια όμως είναι πως το Τέλος του Κόσμου ήρθε όταν
εφησυχάστηκε η συνείδηση μου και ξέχασα αυτά τα καθάρια μάτια.
89