Το τέλος του κόσμου
Ο γιατρός βγήκε από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και κατευθύνθηκε
με βαριά βήματα στην αίθουσα αναμονής. Η ηλικιωμένη γυναίκα τον
είδε να την πλησιάζει και σηκώθηκε απότομα από τον λευκό καναπέ. Το
βλέμμα του δεν της προμήνυε κάτι καλό.
“Λυπάμαι” της είπε κοιτάζοντά την με ειλικρινή συμπάθεια. “Μετά τη
δεύτερη ανακοπή δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Μέχρι τότε ήταν
σα να τρέχαμε σε έναν αγώνα δρόμου μήπως προλάβουμε αλλά
δυστυχώς…”
Η γυναίκα τέντωσε το πιγούνι σε μία προσπάθεια να φανεί ψύχραιμη
αλλά τα μάτια της είχαν ήδη γεμίσει δάκρυα. Η φωνή της ήταν σπασμένη
όταν απάντησε.
“Σας ευχαριστώ, γιατρέ. Όλους. Ο άντρας μου έζησε μία γεμάτη ζωή και
πέθανε πλήρης. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να τον είχα ακόμα μαζί
μου, ας είχε φτάσει τα ογδόντα πέντε αλλά…” ένας κόμπος στο λαιμό της.
Τον καθάρισε βήχοντας και ολοκλήρωσε. “Ευχαριστώ για όλα”.
Κίνησε προς την έξοδο του νοσοκομείου. Χρειαζόταν λίγο καθαρό αέρα.
Ο ήλιος έξω βρισκόταν στο αποκορύφωμά του. Δεν ήταν καν ακόμα
μεσημέρι. Δύο σύννεφα διέσχιζαν βιαστικά τον ουρανό. Απέμεινε να τα
κοιτά.
160