Το τέλος του κόσμου
IV, Βασιλική Δραγούνη
Τικ
«Η κάθε μέρα είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη.
Ακριβώς όπως και οι σκέψεις που ίπτανται κάτω απ’ το φως της μέρας,
άλλοτε υποχωρώντας μέχρι τον ορίζοντα κι άλλοτε επανερχόμενες με την
ταχύτητα αλόγου που καλπάζει. Οι μέρες δεν δίνουν απλά την αίσθηση
της μεγαλύτερης διάρκειας, είναι όντως μεγαλύτερες. Η κάθε μέρα
περισσότερο από την προηγούμενη. Ο χρόνος επιβραδύνεται, η γη
επιβραδύνεται, η περιστροφική της κίνηση σέρνεται ελαφρά.
Το μόνο που πιστεύω είναι πως η κάθε μεγαλύτερη μέρα σημαίνει
περισσότερη δουλειά για μένα.
Όμως δεν θα ‘πρεπε να σκέφτομαι κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Ο επιπλέον χρόνος, ακόμα κι όταν πρόκειται για ένα κλάσμα ενός
δευτερολέπτου, θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως δώρο.
Αλλά ο χρόνος, απ’ ότι έχω ακούσει, είναι σχετικός.
Τα εφημερόπτερα, μια αρχέγονη τάξη εντόμων, που έως και σήμερα
διατηρούν μερικά χαρακτηριστικά που στα άλλα έντομα εξαφανίστηκαν
κατά την πορεία της εξέλιξης, μπορούν να ζήσουν μόνο λίγα λεπτά.
Γνωρίζουν άραγε πως η ζωή είναι σύντομη; Αν το γνώριζαν δεν θα
άρπαζαν απελπισμένα μια επιπλέον στιγμή;
Το big έχει bang, αλλά το τικ δεν έχει τακ, το τακ δεν έχει νόημα χωρίς το
τικ.
Υπάρχει ένα είδος μέδουσας που δεν πεθαίνει, αναδημιουργώντας
συνεχώς τα κύτταρα του γίνεται αθάνατο, άρα η μέρα του μπορεί να
διαρκέσει μια ζωή.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, έχει αποδειχθεί ότι το ποσοστό ζώσας
ύλης παραμένει σταθερό, άρα το ποσοστό θνησιμότητας για τους
ανθρώπους έχει αυξηθεί. Παλιά οι άνθρωποι μιλούσαν για αιώνες, αλλά
όταν τα πράγματα άρχισαν να επιταχύνονται, μιλούσαν για περιόδους
143