Το τέλος του κόσμου
ΙΙ, Σοφία Φούρλαρη
Ενθύμια
Δεν ήξερα πώς είναι να χάνεις
ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Κοιτώ τα δάχτυλά μου,
βλέπω τα δικά σου,
το χρώμα των μαλλιών σου
είναι και δικό μου,
μεγαλώνω όπως μεγάλωσες,
και λέω λέξεις που έμαθα από σένα.
Δε θα ξαναφανείς αλλού
παρά στα όνειρά μου, ελπίζω.
Ξέρω, ο κόσμος δεν τελειώνει εδώ,
ένας κόσμος δικός μου χάθηκε όμως,
και πρέπει να βρω άλλον,
να ζω χωρίς εσένα,
χωρίς να σε προφέρω,
χωρίς να σε φωνάζω,
χωρίς να σε μαλώνω
αλλά χωρίς να σε ξεχνώ.
Δε θέλησα να ξέρω
πώς τέλειωσε ο κόσμος σου,
προτιμώ να σε θυμάμαι
με το τσιγάρο σου,
να σφυράς
ένα αγαπημένο τραγούδι.
Ποιος ξέρει άραγε,
πώς είναι το τέλος;
δεν ξέρω αν θέλω να μάθω.
Προτιμώ να το φαντάζομαι.
112