ΘΑΝΑΤΟΣ-ΤΑΦΗ
Οι Βυζαντινοί πίστευαν
στη μεταθανάτια ζωή.
Πολλά από τα έθιμα της
τελετής και της ταφής
ακολουθούνται ως τις
μέρες μας, όπως το
κλείσιμο του στόματος και των ματιών του νεκρού, το πλύσιμο του σώματός του και
το σαββάνωμα, η τοποθέτησή του σε φέρετρο, ο ολονύχτιος θρήνος, η συνοδεία
του νεκρού στην τελευταία του κατοικία από συγγενείς, φίλους, νεκροφόρους,
ιερείς, ψάλτες και πλήθος κόσμου. Ακόμη το γεύμα που παραθέτει η οικογένεια του
νεκρού μετά την ταφή, οι επιμνημόσυνες δεήσεις κατά την 3η, 9η, 40η μέρα και στη
συμπλήρωση ενός χρόνου από την ημέρα θανάτου του με προσφορά κολλύβων.
Τέλος, τα μαύρα ρούχα που φορούσαν σε ένδειξη πένθους για τουλάχιστον ένα
χρόνο.
ΕΘΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ
Μέχρι το 10ο αιώνα, οπότε και καθορίστηκε η ημερομηνία των Χριστουγέννων, ήταν
παράδοση να οργανώνουν δημόσια γιορτή στις 25 Δεκεμβρίου προς τιμήν του θεού
Ήλιου. Η γέννηση του Χριστού μέχρι τότε γιορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου.
Η πρώτη μέρα του έτους καθιερώθηκε σαν Πρωτοχρονιά μονάχα από τα μέσα του
2ου αιώνα μ.Χ. Οι Βυζαντινοί πίστευαν ότι, όπως περάσει κανείς την Πρωτοχρονιά,
έτσι θα περάσει ολόκληρο το χρόνο. Πολλοί μεταμφιέζονταν σε ζώα και γύριζαν στα
σπίτια με πηδήματα, χορούς και τραγούδια και όσους συναντούσαν τους πείραζαν
με διάφορα αστεία.
16