6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2020
Για την ανεργία των νέων : Λύσεις αντί για ευχολόγια
Γράφει η Μαρία Απατζίδη , Βουλευτής Ανατολικής Αττικής - Μέρα25
Η
ανεργία των νέων είναι κατ ’ εξοχήν ένα ζήτημα στο οποίο οι κυβερνώντες προσπαθούν να αποσπάσουν την εύνοια των πολιτών εκσφενδονίζοντας ευχολόγια , όχι δρομολογώντας λύσεις . Οι λύσεις είναι δύσκολες , ενώ η απλή υπόσχεση πως θα εξετασθεί και θα επιλυθεί ένα ζήτημα το οποίο απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και , εν τέλει , το μέλλον της χώρας , αποτελεί την εύκολη οδό πολιτικού κέρδους για ανεύθυνες δυνάμεις . Δηλαδή , τις δυνάμεις που κυβερνούν την χώρα σήμερα . Το ίδιο ισχύει και για το συναφές πρόβλημα του brain drain , της φυγής νέων στο εξωτερικό . Kαι δη νέων με υψηλή κατάρτιση , δηλαδή ανθρώπων στους οποίους η χώρα έχει επενδύσει όχι μόνο ηθικά , αλλά και από πλευράς πόρων , χρηματοδοτώντας την εκπαίδευσή τους . Με το κεφάλαιο μιας ξένης χώρας να απολαμβάνει τα οφέλη αυτής της επένδυσης , χάρη στο brain drain . Είναι αδύνατον να μη συνδέσει κάνεις το ζήτημα της ανεργίας των νέων με την μνημονιακή δέσμευση της χώρας μας . Μια μνημονιακή δέσμευση η οποία ήδη από το 2018 ανακοινώθηκε πως θα διαρκέσει μέχρι το 2060 , με ένα νέο , εντεινόμενο γύρο να αναμένεται τώρα στα απόνερα της πανδημική κρίσης . Και με το πέμπτο μνημόνιο που βρίσκεται στα σκαριά να πρόκειται να καθηλώσει τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στην αδράνεια και στην αδυναμία ανάκαμψης , δίνοντας τη χαριστική βολή . Οποιοσδήποτε λόγος για την ανεργία των νέων δεν λαμβάνει υπ › όψη αυτό το πλαίσιο , το πλαίσιο μιας μνημονιακής δέσμευσης που καθηλώνει και θα καθηλώνει τη χώρα για δεκαετίες , απλώς εξαπατά το ακροατήριο του .
Το ΜέΡΑ25 διατυπώνει προτάσεις και για το γενικό πλαίσιο και για το ειδικό πρόβλημα . Έχει διαμορφώσει κυβερνητική πρόταση για το ευρύτερο πλαίσιο της ρεαλιστικής μνημονιακής αποδέσμευσης , από το οποίο εξαρτάται γραμμικά το ζήτημα που πραγματευόμαστε εδώ . Πρόκειται για την ολοκληρωμένη πρόταση νόμου για την διάσωση των πολιτών από την οικονομική πανδημία και την επανάκτηση του ελέγχου του κράτους σε ζωτικούς τομείς πολιτικής , η οποία πρόταση νόμου βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε διαβούλευση με πολίτες και φορείς και θα κατατεθεί σύντομα στο ελληνικό κοινοβούλιο . Ας έλθουμε τώρα στο ειδικό , στο ζήτημα της ανεργίας των νέων . Πέρα από τα κυβερνητικά ευχολόγια , διαπιστώνουμε και « λύσεις » οι οποίες βρίσκονται σε εντελώς λάθος κατεύθυνση . Επί παραδείγματι , σαφώς συναρτάται με μια έμμεση και « πονηρή » προσπάθεια περιστολής ενός ζητήματος με εκρηκτικές διαστάσεις , της ανεργίας των νέων , η εξαγγελία για αύξηση της στρατιωτικής θητείας , για υποχρέωση στράτευσης τα 18 , για πιστοποίηση ικανοτήτων από το στρατό που δήθεν θα βοηθήσουν τους άρρενες νέους στην μετέπειτα εργασιακή τους πορεία , λες και ένα οποιοδήποτε προσόν το οποίο είναι κοινό για όλους τους νέους άρρενες πολίτες είναι ποτέ δυνατό να αποτελέσει συγκριτικό πλεονέκτημα για τον οποιονδήποτε στον εργασιακό χώρο . Όλα αυτά αποτελούν και έμμεσους τρόπους κατευνασμού των διαστάσεων που έχει λάβει η ανεργία των νέων . Αυτό δεν είναι απλώς μη-λύση , δεν είναι απλώς υπεκφυγή , αλλά αποτελεί ένα διεστραμμένο τρόπο πλημμελούς αντιμετώπισης ενός πολύ πραγματικού προβλήματος . Αντ ’ αυτού , βέβαια , το ζητούμενο είναι το να προκύψουν θέσεις εργασίας . Καλές θέσεις εργασίας . Αυτή τη στιγμή , το είδος παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης το οποίο δεν είναι απλώς προτιμότερο και επιθυμητό , αλλά εν τέλει το μόνο εφικτό , είναι ένα συγκεκριμένο είδος πράσινης ανάπτυξης . Δηλαδή ο εγκαινιασμός νέων τομέων παραγωγικής δραστηριότητας σε μεγάλη κλίμακα . Οι οποίοι θα συνεπιφέρουν και τις αντίστοιχες νέες θέσεις εργασίας . Εξυπακούεται πως μία τέτοια ζωτικότητα στην παραγωγή , στην οικονομία , στην ανάπτυξη και στην αγορά εργασίας λειτουργεί ως ντόμινο για ολόκληρο το φάσμα της οικονομίας , και όχι μόνο για τους συγκεκριμένους τομείς στους οποίους θα μπορούσε να συνεισφέρει μία πράσινη παραγωγική επανάσταση . Εδώ δεν μιλάμε για μια ιδεολογική επιλογή ή για μια πολιτική εμμονή : μιλάμε για τον μόνο ρεαλιστικό τρόπο να αποκτήσει η Ελλάδα συγκριτικό πλεονέκτημα και παραγωγική ζωτικότητα , αναζωογονώντας εκ βάθρων την αγορά εργασίας , κάτι το οποίο θα ωφελήσει πρωτίστως τους νέους . Πολύ καθορισμένα , ρεαλιστικά και τεχνοκρατικά μέτρα σε αυτήν την κατεύθυνση , δηλαδή στη διατύπωση ενός συγκεκριμένου παραγωγικού οράματος για τη χώρα με ορίζοντα δεκαετιών , θα παρουσιάσει ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης στην ομιλία του στη ΔΕΘ , την Τρίτη 15 Ιανουαρίου . Ένα όραμα που αφορά κατ ’ εξοχήν τους νέους αυτής της χώρας , το μέλλον τους και το μέλλον της . Ας ακούσουμε αυτή τη συνεκτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας με προσοχή .
Η καραντίνα και το αύριο
Γράφει ο Χρήστος Κορφοξυλιώτης , Μέλος ΕΣΗΤΛΣΥΜ
Κ
ατά τη διάρκεια της καραντίνας εκτός από τα βασικές ανάγκες , επιθυμίες και υλικά αγαθά μας έλειψαν και κάποια που πιστεύαμε ότι είναι δεδομένα , αλλά τελικά τίποτα δεν μπορούμε να θεωρούμε απλό , ασήμαντο ή μικρό . Τον λόγος για τον οποίο υφίσταται κάτι προφανώς δεν ήμαστε σε θέση να τον κατανοήσουμε . Μπορούμε όμως να συλλογιστούμε την αξία του κάθε αντικείμενου , συναισθήματος , πράξης και ιδέας που μας περιβάλλουν . Ας αναλογιστούμε τις μικρές χαρές που χάσαμε κατά τις ημέρες της καραντίνας : οι εργασίες μας , η ελευθερία του να πάμε μια βόλτα , για ψώνια , διασκέδαση , βόλτα με τον σύντροφο μας , τους φίλους μας . Οι παλιότερες γενεές γνώρισαν τον πόλεμο , τη δικτατορία , την πείνα , την εξαθλίωση , πολιτικές αναταράξεις και άλλα . Μας λέγανε τυχερούς που δεν τα ζήσαμε . Όμως ζήσαμε οικονομική κρίση , ένα αβέβαιο μέλλον και ξαφνικά ήρθε ο κορωνοϊό να μας επισφραγίσει το παρόν με έναν τρόπο που δεν έχει κανένα περιθώριο για εφησυχασμό . Ακούγονται πολλά σενάρια . Κάποτε μεταναστεύαμε από την Ελλάδα για να γλυτώσουμε την οικονομική ύφεση , αλλά με την παγκόσμια πανδημία δεν μπορεί να γλυτώσει κανείς μας σε όποια χώρα , ήπειρο και να ταξιδέψει . Γι ’ αυτό πρέπει ως πολίτες του 21ου αιώνα ας αναλογιστούμε με ορθό και λογικό τρόπο τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο . Ωραία τα υλικά αγαθά και η τεχνολογία , αλλά μήπως μια χειραψία με έναν φίλο μας , μια αγκαλιά με τους γονείς μας , μια πρωινή ανάσα χωρίς τη μάσκα στο πρόσωπο μας είναι πιο απαραίτητα από ένα καλό κινητό τηλέφωνο και ένα ακριβό αυτοκίνητο ; Μας δόθηκε μια ευκαιρία για να αναθεωρήσουμε πολλές λάθος αντιλήψεις που μας είχε φορτώσει ο καπιταλισμός , η υπερκατανάλωση και τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας . Πρέπει να αναλογιστούμε ότι οι μικρές και οι απλές συνήθειες που κληρονομήσαμε είναι πιο σημαντικές από τις υλικές απολαβές που καθιερώσαμε στο υποσυνείδητο μας χωρίς κανένα φιλτράρισμα , ενσωματώνοντας τις χωρίς ηθικό φραγμό . Μπορούμε για έναν καλύτερο μέλλον και όχι για κάτι πρόχειρο που θα έχει να προσφέρει κάτι στις νέες γενιές που θα μας ευγνωμονούν και δεν θα μας γιουχάρουν για ό , τι λάθος τους κληρονομήσουμε .