Προφήτης της Νέας Σμύρνης τεύχος 41 Ιούνιος 2017 Ο Προφήτης Tεύχος 59 Απρίλιος Α 2019 | Page 7

7
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
ΑΠΟΨΗ
6 Απριλίου 2019
Όταν Και Άμα Σεργιανήσω Νύχτα
νυχτόβιος, που κάθετε σε
μια γωνιά ενός μπαρ που
κρατεί χρόνια σαν μια παλιά
κολόνια. Κοιτάω τις άλλες
θέσεις που καθόμουν πιο
νέος, είναι οι μπροστινές
θέσεις του πάγκου, εκεί
συνήθως κάθονται νεαρά
άτομα που έχουνε τσαγανό
και άγνοια φόβου για το
μέλλον τους.
του Χρήστου
Κορφοξυλιώτη
Μέλος ΕΣΗΤΛΣΥΜ
Όταν
και
άμα
σεργιανήσω νύχτα, θα
πάρω την στράτα προς
την
"φωτεινή"
πλευρά
της
νυχτερινής
Αθήνα
,όπου βασιλεύει το πάθος
για την ξέφρενη ζωή, για
έρωτα, για επικοινωνία, για
παράνομα στοιχήματα, για
αποξένωση από την σκληρή
καθημερινότητα, για γέλιο
και ότι δεν βλέπει το φώς
της ημέρας.
Όταν
σταματήσω
την αναζήτηση μου σαν
σύγχρονος
Ροβινσώνας
Κρούσος, θα ναυαγήσω σε
ένα νησί ξεχασμένο και θα
χωθώ σε κάποιο μπαρ. Οι
φίλοι θα διασκεδάζουνε,
αλλά προτιμώ να βρίσκω
μία γωνία και να παρατηρώ.
Μπαίνω στα τα πρώτα
‘’άντα’’ (30) και Νιώθω
σαν
ένας
ξεχασμένος
Κάποτε ήμουνα και
εγώ εκεί διασκεδάζοντας,
κοιτώντας με απορία του
μοναχικούς τύπους της
γωνίας. Τι τραγική ειρωνεία
ε; … Να ανήκω σε αυτή
την
κάστα
ανθρώπων.
Θα μου πείτε ότι το μονό
που άλλαξε είναι η θέση
μου, κάποια χρόνια που
μέσω των ρυτίδων μου
αποτυπώνουνε στο άλλοτε
νεανικό μου πρόσωπο, το
πέρασμα και την φθορά του
χρόνου.
Στην μπάρα μπροστά
που κάθεσαι σαν νέος
νομίζεις ότι ο κόσμος είναι
δικός σου. Όσο μεγάλωνα
τη θέση μου την πήραν
άλλοι νεαροί, που τους
άνηκε εκείνη τη χρονική
στιγμή ο κόσμος.
Όταν συνειδητοποίησα
ότι ήμουνα ονειροπόλος
και
ουτοπιστής
έδωσα
σιγά - σιγά την θέση μου
και από πρωταγωνιστής
έγινα κομπάρσος, μετέπειτα
κατευθύνθηκα πίσω στα
παρασκήνια
και
τέλος
θεατής του έργου της Ζωής.
Ενός έργου που ανήκει
στην σφαίρα της λογικής
του παραλόγου, που κάνει
κάποιους από εμάς να
προσπαθούν να μείνουν
πρωταγωνιστές, κυρίαρχη
της
σκηνής
και
του
παιχνιδιού της Ζωής.
Κάποιοι αγκιστρώνοντε,
ξεφτιλίζουν
και
τσαλακώνουν τον εαυτό
τους για μια θέση στο
σανίδι. Άλλοι προσπαθούν
να μείνουν στο παρασκήνιο
ελέγχοντας το παιχνίδι από
την πίσω πλευρά, το οποίο
είναι πιο αρρωστημένο
από το πρώτο, γιατί
χειραγωγούν τους παλιούς
και νέους του παιχνιδιού.
Το χειρότερο όμως
είναι να είσαι παρατηρητής
- θεατής όλου αυτού.
Να βλέπεις, να μην μιλάς
γιατί θα σε πουν γραφικό.
Σώπα - άκου - μην μιλάς.
Μονό
οι
πολεμιστές(
δυναμικοί χαρακτήρες ),
ορθολογιστές, πρωτοπόροι
που δεν ανήκουν σε
αυτόν τον θεατρινίστικο
κόσμο που περιέγραψα
πριν, αλλά ανήκουν στην
ζώνη του ουτοπισμού, του
‘’γίγνεσθαι’’ και όχι του
‘’φαίνεσθαι’’ που υπάρχει
τριγύρω μας. τα πάντα στο διάβα του.
Αυτός ο θεός είναι το χρήμα
που κινεί τα νήματα της
εξουσίας, της δύναμης,
ποιους θα αναδείξει, ποιους
θα δικάσει. Αυτούς λοιπόν
τους "μπροστάρηδες" όμως
θα τους έχουν οι άνθρωποι
του χρήματος υποχείρια
τους σαν μαριονέτες, θα
τους χρησιμοποιούν προς
όφελος τους και δεν θα είναι
όπως εκείνοι πιστεύουν ότι
είναι (ελεύθεροι).
Αυτοί οι ‘’ατσαλάκωτοι’’
εξωτερικά χαρακτήρες -
πρότυπα, μέσα τους είναι
φθαρμένοι, χαμένοι και
ποιός δεν είναι θα πείτε ;
Άνθρωποι είναι με σάρκα
και οστά. Εδώ ο Θεός
και οι παλιοί θεοί έχουνε
ανθρώπινα χαρακτηριστικά,
δεν θα έχουνε αυτοί; Και
όμως αυτό που δείχνουνε
σαν εικόνα προς τα έξω
τους κάνει να είναι αυτό
που τους ξεχωρίζει από
τον όχλο και από εμάς τους
υπόλοιπους.
Πάνε μπροστάρηδες για
να γίνουν αμνοί προς σφαγή
σε έναν Θεό που μακελεύει Ελεύθεροι θα γίνουν
όταν πεθάνουν, που θα
ανήκουν σε χαρτιά τα λόγια
τους,
σε
φωτογραφίες
τα
ανδραγαθήματα
τους, που θα πετάνε σε
εκφωνημένους λόγους τα
αποφθέγματα τους για να
μαγεύουνε τα πλήθη με
μεγάλα λόγια, αξίες, ιδανικά
που πρέσβευαν εκείνοι και
όχι αυτοί, κάνοντας κτήμα
τους έτσι αυτά τα ύψιστα
αγαθά για να χαλιναγωγούν
τον πολιτισμό.
Μεσαίωνας τότε, τώρα
και για πάντα...
με λύπη μου θαρρώ
όλο αυτό...