Προφήτης της Νέας Σμύρνης τεύχος 41 Ιούνιος 2017 Ο Προφήτης Tεύχος 53 Οκτώβριος 2018 | Page 5

5 ΑΠΟΨΗ 27 Οκτωβρίου 2018 Ένωση Κεντρώων: Παλιές Συνταγές Για «Καινούργια» Κόμματα Της Άννας Στεργίου ([email protected]) Η ελληνική πολιτική σκηνή έχει αλλάξει ουσιαστικά και αισθητά σε σχέση με το 1974, όπου για πρώτη φορά είδαμε να εγκαθιδρύεται η μακροβιότερη δημοκρατία, παρά τις όποιες ελλείψεις, παλινωδίες, υποψίες για μαύρο χρήμα και καταδίκες για διαφθορά. Όμως, είναι αλήθεια, πως το δημοκρατικό πολίτευμα που γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα κι έχει τις ρίζες του σ’ αυτόν τον τόπο, δυσκολεύεται να λειτουργήσει. Η Ένωση Κεντρώων είναι το μοναδικό ίσως παράδειγμα ελληνικού κόμματος, που κοντεύει να διαλυθεί ενώ η Κοινοβουλευτική της Ομάδα ενόσω είναι εντός της Βουλής. Συνήθως διαλυτικές τάσεις βλέπαμε σε άλλες περιπτώσεις. Το κόμμα φυλλορροεί, όπως συνέβη άλλοτε με την Ένωση Κέντρου, του Γεωργίου Μαύρου. Το αρχικό πλάνο ήταν οι βουλευτές της Ένωσης Κεντρώων ν΄ αλλάζουν εντός της τετραετίας από τα στελέχη του κόμματος, που ήταν στα ψηφοδέλτια. Για διάφορους λόγους αυτό δεν συνέβη. Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες δεν είναι εύκολες και χρειάζεται πολιτικός χρόνος κι εξοικείωση. Εξάλλου, ο ψηφοφόρος θέλει να τον εκπροσωπεί στη Βουλή, αυτός που συγκεντρώνει περισσότερες ψήφους, ειδάλλως πρόκειται για στρέβλωση. Το αρχηγικό μοντέλο Το αρχηγικό μοντέλο δυστυχώς κυριάρχησε στα ελληνικά κόμματα – λιγότερο στην Αριστερά. Όμως, μία φωτεινή προσωπικότητα δεν είναι ικανή ν΄ αλλάξει τη ροή της ιστορίας. Κόμματα, που γεννιούνται από πάνω προς τα κάτω (δηλαδή ελέω αρχηγού) γενικά είναι θνησιγενή. Το ΠΑΣΟΚ άντεξε τόσα χρόνια, γιατί υπήρχαν τα μικρομεσαία στρώματα, μία κρίσιμη μάζα ανθρώπων, που έβρισκε εκεί τον εαυτό της. Η ΝΔ έμεινε στο πολιτικό στερέωμα, γιατί εξέφραζε μία οικονομική θεωρία κι έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί θέλησε να εκφράσει την ευρωπαϊκή Αριστερά. Όμως, όταν τα κόμματα είναι των αρχηγών, όπως του Βασίλη Λεβέντη και δεν είναι των ψηφοφόρων υπάρχει θέμα. Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες, σύμφωνα με όσα κατά καιρούς έβγαιναν προς τα έξω, διακρίνονταν από μια πολιτική ανωριμότητα. Πίσω από την ταμπέλα του κέντρου συγχρονίστηκε ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, που μακροπρόθεσμα ήταν δύσκολο να συνεννοηθεί. Παρόμοιο το σκηνικό στο Ποτάμι, που επίσης φυλλορρόησε. Σαφώς, προσωπικότητες που στελέχωσαν το Ποτάμι του Θεοδωράκη, είχαν κοινοβουλευτική εμπειρία, όμως συμπυκνώνονταν άκρως φιλελεύθερες με αριστερές πολιτικές, στο ίδιο τσουβάλι. Αλλά ένα κόμμα, για να υπάρξει και να έχει διάρκεια στο χρόνο χρειάζεται κοινή πολιτική ταυτότητα και όραμα. Πέρα από τυχόν καιροσκοπισμούς κι ιδεολογία, χρειάζεται έμπνευση και συναίσθημα. Η ιδεολογία των κομμάτων, με εξαίρεση την «καθαρότητα» που πρεσβεύουν ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, είναι θολή. Όλοι είναι λίγο κεντρώοι, λίγο φιλελεύθεροι, με αποτέλεσμα ο χώρος του κέντρου, να έχει καταντήσει πολύφερνη νύφη, που, όμως, περιμένει το γαμπρό με τα κουσούρια του. Τα μνημόνια άλλαξαν δια παντός την άποψη των πολιτών για τη χώρα και τον εαυτό τους και οι διαχωριστικές γραμμές έγιναν ακόμη πιο θολές. Η εκλογή του Βασίλη Λεβέντη είναι γέννημα αυτής της περιόδου. Πριν λίγο καιρό πρώην υπουργός, έλεγε μεταξύ αστείου και σοβαρού, «πάμε στοίχημα ότι αν μπορούσαμε να διορίσουμε, τον κόσμο δεν θα τον ένοιαζαν ούτε τα μνημόνια;». Εν μέρει έχει δίκιο. Προσπαθούμε με παλιές συνταγές, να χτίσουμε μία νέα Ελλάδα. Το παράδειγμα της Ένωσης Κεντρώων αποτυπώνει μία πραγματικότητα. Ό, τι τα κοινοβουλευτικά κόμματα, «με ολίγη από τζατζίκι και τομάτα», δεν μπορούν ν΄ αντέξουν στο χρόνο. Χρειάζονται ιδεολογία, στρατηγική, συλλογικές διαδικασίες κι όχι μόνο αρχηγούς, που αναζητούν ρόλο στην πολιτική σκηνή. Το Αλφαβητάρι Της Πόλης Μου – Μαθαίνω, Ζω… Αγαπώ! Της Κορίνας (Κυριακής) Δαμουλιάνου *Πολιτευτής ΝΔ δημοτική σύμβουλος Καλλιθέας «Ο λαός που δεν γνωρίζει την Ιστορία του και το παρελθόν του δεν έχει μέλλον»… αντιστοίχως ένας δημότης που δεν ξέρει την πόλη του, δεν μπορεί να είναι ενεργός πολίτης, να αγαπήσει και να προσφέρει στον τόπο του. Από την θητεία μου στη Σχολική Επιτροπή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης διδάχθηκα πως η ιστορία του κάθε δήμου, τα επιτεύγματα και οι σημαντικές προσωπικότητες που βοήθησαν και στην ανάπτυξη της χώρας, πρέπει να ενταχθούν στο σχολικό πρόγραμμα, ως ανεξάρτητο μάθημα - λεύκωμα και μάλιστα από τις τάξεις του δημοτικού. Το ζητούμενο ειδικά τα χρόνια της κρίσης μετά την γενικότερη απαξίωση στο πολιτικό σύστημα, είναι οι ενεργοί πολίτες. Αλλά πραγματικά ποιοι πολίτες μπορεί να είναι ενεργοί και να προσφέρουν όταν δεν γνωρίζουν βασικά στοιχεία για την ιστορία του δήμου τους; Πώς μπορούν να αγαπήσουν έναν δήμο και να θέλουν να προσφέρουν; Τρανταχτό παράδειγμα… οι δήμοι που υπερδιπλασιάζουν τον πληθυσμό τους το καλοκαίρι, με κατοίκους που προέρχονται από διάφορους άλλους δήμους. Αυτοί οι πολίτες, συνήθως, δεν «πονάνε» τον τόπο που βρίσκονται και κυρίως δεν τον… σέβονται! Πως θα σεβαστούν τον ξένο τόπο αν δεν έχουν ξεκινήσει από τον δικό τους; Πολλοί θα σπεύσουν να πουν… μία επιπλέον Ιστορία, ένα επιπλέον μάθημα; Αν αυτό διδάσκεται ως ολοκληρωμένο πρόγραμμα σε συνδυασμό με σύγχρονες παρουσιάσεις, ομιλίες επιφανών πολιτών της εκάστοτε πόλης αλλά και στοχευόμενους περιπάτους, ως εκπαιδευτικές εκδρομές,  σε σημεία που είναι συνυφασμένα με την Ιστορία μιας περιοχής, τότε το μάθημα γίνεται ευχάριστο και οι μαθητές αποκτούν εμπειρίες και ιδία άποψη για τα πράγματα. Έρχονται πιο κοντά στην πόλη τους, την αγαπούν περισσότερο και τέλος μαθαίνουν να την σέβονται περισσότερο. Το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να σταματήσει τις αποσπασματικές αλλαγές και τις αγκυλώσεις και να προχωρήσει, επιτέλους σε τομές. Όμως για να υλοποιηθούν τέτοιες προτάσεις, που πραγματικά δείχνει να έχει ανάγκη η κοινωνία σε τέτοιες εποχές, είναι απαραίτητη η συνεργασία όλων των τοπικών φορέων και της αυτοδιοίκησης.