Προφήτης της Νέας Σμύρνης τεύχος 41 Ιούνιος 2017 Ο Προφήτης Tεύχος 53 Οκτώβριος 2018 | Page 7

7
ΑΠΟΨΗ
27 Οκτωβρίου 2018
Να τιμάς την τελεία που βάζεις, σε ψηλώνει
της Στέλλας Ατλαμάζογλου
Μέλος ΕΣΗΤΛΣΥΜ
www.styliani.gr
«Τέλος!».  Μια λέξη, μια
σκέψη, μια σελίδα που γυρνάς,
μια νέα σελίδα που ξεκινάς να
διαβάζεις. Θαυμάζω απεριόριστα
τους ανθρώπους που ξέρουν να
βάζουν τελεία, ακολουθώντας
πιστά τη λογική. Θα ήθελα να
λειτουργώ έτσι, να κλείνω τον
διακόπτη των συναισθημάτων
μου, να μην πονάει. Να σβήσω
τη φλόγα μέσα μου, επειδή έτσι
πρέπει. Επειδή δεν το επέλεξα
εγώ. Αυτό αποτελεί χρονοβόρα
και ψυχοφθόρα διαδικασία. Με
τρώει κάτι μέσα μου, βαραίνει η
ψυχή μου. Δεν μπορώ να κάνω
ένα «φου», λες κι είναι κεράκι η
καρδιά μου. Ανήκω στην άλλη
κατηγορία ανθρώπων εγώ, από
αυτούς που νιώθουν έντονα και δεν
φοβούνται να εκφράζονται σε κάθε
ευκαιρία. Μαζεύονται και λιγότερα
απωθημένα, γιατί ξέρω ότι πάλεψα
μ’ ό,τι είχα κι ό,τι ήξερα.
Μια σχέση που έχει κάνει τον
κύκλο της, πρέπει να τελειώσει. Θα
τελειώσει, έτσι κι αλλιώς. Πολλές
φορές, ο κύκλος είναι μικρός. Μια
σχέση πιθανόν θα τελειώσει από
τον πρώτο καιρό της γνωριμίας,
γιατί δεν γουστάρεις τόσο ή γιατί
δεν σε γουστάρει ο άλλος τόσο.
Συμβαίνει και στις καλύτερες ζωές.
Μικρότερο το κακό. Αν βάζω εγώ
το τέλος, το βάζω από την αρχή.
Γιατί να ταλαιπωρήσω τον άλλον
συναισθηματικά, αν καταλάβω ότι
δεν είναι αυτός που θέλω κάθε
στιγμή δίπλα μου; Αν είναι ο άλλος
που βάζει το τέλος, από την αρχή,
όντας πλήρως ξηγημένος, χωρίς
περιστροφές, θα το κατανοήσω,
παρά το γεγονός ότι μπορεί να
πληγωθώ. Η απόρριψη δεν κάνει
διακρίσεις. Απολύτως φυσιολογικό
το να μην αρέσουμε όλοι σε
όλους. Η τελεία, λοιπόν, όταν
μπαίνει σχετικά γρήγορα, δεν έχουν
προλάβει να αναπτυχθούν έντονα
συναισθήματα και, έτσι, δέχομαι το
τέλος ευκολότερα.
Καμιά φορά, όμως, τραβάμε
δύσκολες σχέσεις από τα μαλλιά.
Μας βολεύει η σιγουριά μας, μας
βολεύει και ο άλλος, να κάνουμε
τη δουλίτσα μας. Ποιος ξεκουνιέται
τώρα;
Υπάρχουν,
δυστυχώς,
άνθρωποι που φέρονται εγωιστικά
σε
μια
σχέση,
συνεχίζοντάς
την, χωρίς να θέλουν τόσο. Mε
θυμώνουν αυτοί οι άνθρωποι πια,
αυτοί οι εγωιστές, οι ναρκισσιστές,
οι ψεύτες. Με θυμώνει που άφησα
κι εγώ αυτόν τον τύπο ανθρώπων
να με πληγώσει, να πατήσει πάνω
στην καρδιά μου, που εγώ η ίδια
απλόχερα προσέφερα, για να
ανοίξει απλώς τα φτερά του και,
στο τέλος να φύγει με άνανδρη
δικαιολογία. Με θυμώνει που δεν
ύψωσα ανάστημα και η φωνή
μου σιγούσε, γιατί φοβήθηκα να
μην τον χάσω, γιατί φοβήθηκα
τις εντάσεις. Με θυμώνει που
δεν πίστεψα στον εαυτό μου. Με
θυμώνει να θυμάμαι πως κάποιος
κακότροπος προσπάθησε να με
πείσει πως δεν ήταν φυσιολογικά
αυτά που σκεφτόμουν, τα οποία
δεν τον βόλευαν, γιατί έτσι δεν
θα είχε τον έλεγχο. Με θυμώνει
που ήθελα, αλλά ταυτόχρονα δεν
ήθελα, να φύγω μακριά, καιρό πριν
το δικό του «τέλος». Ο έρωτας,
όσο ωραίος είναι άλλο τόσο μπορεί
να σε καταστρέψει, αν δεν έχεις
οχυρώσει καλά τον εαυτό σου.
  Μήπως, τελικά, εμείς είμαστε
αυτοί που κρατούν τον εαυτό μας
δεμένο σε δύσκολες καταστάσεις,
γιατί πολύ απλά, αυτό έχουμε μάθει
να δεχόμαστε ως φυσιολογικό;
Δικαιολογούμε καταστάσεις και
ανθρώπους,
επειδή
υπάρχει,
αλήθεια, προοπτική βελτίωσης ή
μήπως από ανασφάλεια και χαμηλή
αυτοπεποίθηση;  Είναι ημιτελές το
«τέλος», όταν μένει στα λόγια. Όταν
πάρεις, επιτέλους, την απόφαση
να πεις το οριστικό «τέλος»,
χρειάζεσαι αναπνοή, εκπνοή και
θέληση. Μην ανεβάσεις κανενός
το άδειο «εγώ» με το να δείξεις
ότι τον έχεις ανάγκη. Όλα, μπλόφα
του μυαλού σου. Ψάξου. Πρέπει να
προσπεράσεις, να αφήσεις πίσω,
όχι να ξεχάσεις. Τα βήματά σου θα
σε πάνε πιο πέρα, τα μάτια σου θα
κοιτούν πλέον μπροστά. Ο εαυτός
σου, τώρα, θα είναι προτεραιότητά
σου. Tα «θέλω» σου, από εδώ
και μπρος θα τα υπερασπίζεσαι.
Πάρε όλα τα παθήματα, ένα προς
ένα, με προσοχή μελέτησέ τα,
εμβάθυνε, κι αυτά θα σου γίνουν
μάθημα. Την επόμενη φορά θα είσαι
προετοιμασμένος. Θα ξανακάνεις
λάθη, θα συναντήσεις λάθη κι από
την άλλη πλευρά. Έτσι πηγαίνει.
Ελευθέρωσε κι αγάπα τον εαυτό
σου, αποδεσμεύσου από τοξικές
καταστάσεις. Ποιος είναι ικανός να
σε υποτιμήσει; Στην τελική, όταν
ωριμάζουμε, μένουμε με αυτόν που
μας τη «σπάει» λιγότερο, με αυτόν
που γελάμε πολύ, με αυτόν που
νιώθουμε ο εαυτός μας, με αυτόν
που νιώθουμε ότι είναι ο σύντροφός
μας, ο συνοδοιπόρος μας, ο
καλύτερός μας φίλος. Οι άλλοι ήταν
απλώς τα «σκαλοπατάκια» της ζωής
μας που μας έκαναν πιο δυνατούς.
Ο χρόνος είναι το μόνο πράγμα
που δεν μπορείς να πληρώσεις για
να σου επιστραφεί. Πληρώνεις για
να ζήσεις στιγμές και εμπειρίες,
αλλά δεν μπορείς με χρήματα
να εξαγοράσεις την επιστροφή
του χρόνου. Δεν υπάρχει κανένα
κουμπάκι για το «replay».  Γι’
αυτό, λοιπόν, να τιμάς τις τελείες
που βάζεις, γιατί σε ψηλώνουν.
Ψηλώνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό
σου.
Προνοήστε - Μεριμνήστε!
της Τούλας Στεφάνου
Για άλλη μια φορά, πολλοστή, κρούω
τον κώδωνα του κινδύνου μπας και ακούσει
κανείς!!!!!! Παρατηρώ πως τα έργα στους
δρόμους συνεχίζονται. Ασφαλτοστρώνουν.
Κι εκεί στην Ευξείνου πόντου στους απάνω
δρόμους το ίδιο. Και καλά κάνουν. Συμφωνώ
απόλυτα διότι και προεκλογικά είθισται να
συμβαίνουν αυτά αλλά και γιατί καλό είναι
τα αυτοκίνητα να μην πέφτουν διαρκώς σε
λακκούβες! Αλλά οι άνθρωποι; Τα παιδιά; Να σκοτωθούν;
Ξαναλέω και δείχνω  πόσο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ είναι αυτός ο δρόμος της
Ευξείνου Πόντου. (και είναι και λίγο περασμένη η ώρα χωρίς πολλά παιδιά)
Πόσο θέτουν σε κίνδυνο τα παιδιά τον εαυτό τους περνώντας για να
πάνε στο σχολείο τους! Κάποια στιγμή κάποιος πρέπει να φιλοτιμηθεί να
κάνει κάτι. Δεν είναι δυνατόν να κάνουν γύρω γύρω επισκευές δρόμων
και πεζοδρομίων και να αφήνουν εμφανώς παραμελημένους δρόμους που
χρήζουν ΑΜΕΣΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!
Αδιαφορείτε συστηματικά! Και ερωτώ! Δεν βλέπεται τον κίνδυνο;; Δεν
διακρίνεται την επικινδυνότητα; Κ.Δήμαρχε και λοιποί Συνεργάτες; Κρίνεται
πιο σημαντική την ασφαλτόστρωση των δρόμων και τις κατασκευές
διαφόρων πεζοδρομίων παρά τη ΔΙΑΠΛΑΤΥΝΣΗ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ στην
Ευξείνου Πόντου στην οποία περπατούν, για να ακριβολογούμε προσπαθούν
να περπατήσουν, καθημερινά παιδιά;;
Μήπως πρέπει ΑΜΕΣΑ να δείξετε την απαιτούμενη σοβαρότητα και
υπευθυνότητα πλέον στον θέμα πριν είναι αργά?