|
Της Άννας Στεργίου Κοινοβουλευτική συντάκτρια – συγγραφέας( annastergiou11 @ gmail. com)
Δημοσιογράφος, ο πιο μισητός άνεργος! Κάπως έτσι, θα μπορούσε, να είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ. Το δημοσιογραφικό επάγγελμα κατέληξε να είναι το πιο κακοπληρωμένο ή και απλήρωτο, εν μέσω κρίσης. Ο δημοσιογράφος έφτασε να αμείβεται χειρότερα κι από τον τελευταίο ανειδίκευτο εργάτη.
Σε δεινή θέση βρίσκεται εξαρχής ο μαθητευόμενος δημοσιογράφος, όταν αναζητά δουλειά. Αισθάνεται και υποχρεωμένος που τον πήραν σε μια αγορά εργασίας, που έχει υψηλή ζήτηση και δεν παίρνει καν χρήματα μαθητείας. Οι ώρες
|
εργασίας ενός δημοσιογράφου είναι ατελείωτες, όπως συμβαίνει και με τους ελεύθερους επαγγελματίες αλλά στο παρελθόν ήταν συνήθως μισθωτός και πληρωνόταν στην ώρα του. Σε συνθήκες έντονου και διαρκούς ανταγωνισμού κέρδιζε σε εμπειρίες και γνώσεις.
Η γοητεία που ασκούσε το επάγγελμα, σε όσους ήταν απέξω, μοναδική. Ο δημοσιογράφος έγινε ο σταρ της διπλανής πόρτας, αν και η συντριπτική πλειονότητα των συντακτών έβλεπε με τα κιάλια τ’ αστρονομικά ποσά που έπαιρναν τηλεοπτικοί αστέρες. Τα επαγγελματικά ταξίδια, η μικρή απόσταση από τα κέντρα της εξουσίας και του πολιτισμού, οι εκπτώσεις σε κάποια θέατρα ή κινηματογράφους και ποδοσφαιρικά γήπεδα` τυράκι για μια δύσκολη ζωή, γεμάτη άγχος και οδυνηρά ξενύχτια, και απουσία, από τις όμορφες κι από τις άσχημες στιγμές της οικογένειας και του φιλικού περιβάλλοντος. Μα, μία φορά κι έναν καιρό υπήρχαν κάποιοι κανόνες, που τηρούνταν από την πλειοψηφία των εργοδοτών.
Από τους παραδοσιακούς εκδότες των ΜΜΕ περάσαμε στους
|
επιχειρηματίες της ενημέρωσης, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την κρίση άρχισαν τα παιχνίδια με τους εργαζόμενους: « Δούλεψε και θα δούμε », « Πρώτα, να κοιτάξουμε, πως θα πάει το φύλλο ». « Καλά δεν έχει σήμερα λεφτά το λογιστήριο », « Δεν ήρθαν οι διαφημίσεις, που περιμέναμε ».
Οι δικαιολογίες ανεξάντλητες. Οι δημοσιογράφοι και οι άνθρωποι των ΜΜΕ βρέθηκαν ξαφνικά στο μάτι του κυκλώνα, γιατί δεν ενημέρωσαν τον πολίτη, όπως έπρεπε, όλα αυτά τα χρόνια. Έγιναν όμηροι μιας κάστας επιχειρηματιών, που άρχισε να είναι ασύδοτη. Οι κυκλοφορίες των εφημερίδων έπεσαν τόσο πολύ, που δεν ήταν βιώσιμες. Η διαφημιστική πίτα, μοιράστηκε σε πολλούς διεκδικητές. Οι δημοσιογράφοι υπέκυψαν, πότε στις σειρήνες του λαϊκισμού πότε στις βουλές των αφεντικών και
|
της διαφημιστικής πίτας, εις βάρος της δικής τους ανεξαρτησίας. Αλλά ποιος εργαζόμενος μπορεί να πει εύκολα όχι;
Το MEGA κλείνει και ταυτόχρονα κλείνει το βιβλίο των ΜΜΕ μίας ολόκληρης εποχής. Οι δημοσιογράφοι πληρώνουμε τις αμαρτίες ενός συστήματος, το οποίο λειτούργησε στρεβλά, όπως και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Η ανάπτυξη του διαδικτύου ανέδειξε τις αδυναμίες του συστήματος, που λειτούργησε χωρίς κανόνες και με σφιχτό εναγκαλισμό με την εξουσία, ώστε υπερχρεωμένες επιχειρήσεις να λειτουργούν, παρά τον υψηλό δανεισμό. Για τους δικούς του λόγους, το πολιτικό σύστημα, χόρευε ταγκό με τα ΜΜΕ κι έπεσαν και οι δυο μαζί, όταν ήρθε το 1ο μνημόνιο. Η ανεργία στον κλάδο των δημοσιογράφων έφτασε στο αποκορύφωμα. Η προσπάθεια του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής, Νίκου Παππά είναι μια αρχή για εξορθολογισμό του τοπίου. Όμως, αν δεν σκύψει το υπουργείο Εργασίας, πάνω στα προβλήματα της ανεργίας των δημοσιογράφων, με παρεμβάσεις μέσω των Κοινωνικών Συνεταιρισμών, τότε ακόμη πιο εύκολα θύματα θα είναι οι πολίτες, που η φωνή τους θα είναι μακριά από τα κέντρα εξουσίας.
|