«τίποτα» είναι το μηδενικό αποτέλεσμα που βγαίνει από το άθροισμα θετικής
και αρνητικής ενέργειας που υπάρχει στο «κενό».
Οι μελέτες αυτές μας έχουν δώσει τα εφόδια εκείνα με τα οποία μπορούμε να
διατυπώσουμε σήμερα (με αρκετή μάλιστα βεβαιότητα) τα πρώτα βήματα της
γέννησης του Σύμπαντος αλλά και την εξελικτική του έκτοτε πορεία. Η
σύγχρονη αυτή αντίληψη της γέννησης και της εξέλιξης του Σύμπαντος
βασίζεται σε μία θεώρηση που είναι σήμερα γνωστή ως Θεωρία της
«Μεγάλης Έκρηξης». Η Θεωρία αυτή, αν και όχι τέλεια, είναι ένα πλήρες,
μαθηματικά θεμελιωμένο μοντέλο που δημιουργήθηκε με τη βοήθεια των δύο
μεγάλων θεωριών του 20ου αιώνα, της Γενικής Σχετικότητας και της
Κβαντομηχανικής και συμπληρώθηκε τα τελευταία χρόνια με τις θεωρίες του
Πληθωρισμού και των Υπερχορδών. Το μοντέλο μάλιστα αυτό επεξηγεί
ικανοποιητικά πολλές (αν και όχι όλες) από τις παρατηρήσεις και τα
πειράματα που έχουν γίνει μέχρι τώρα.
Για να γίνει όμως κατανοητή όλη αυτή η αλληλουχία των γεγονότων και η
εξελικτική πορεία του Σύμπαντος από την γέννησή του και μέχρι σήμερα
αναγκαστήκαμε πρώτα απ’ όλα να κοιτάξουμε με προσοχή το εσωτερικό του
ατόμου, να περιγράψουμε με λεπτομέρεια τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις
της φύσης, (που ίσως αποδειχτεί ότι μπορεί να είναι πέντε!), να
αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα της ύπαρξης ένδεκα διαστάσεων στο
Σύμπαν (αντί των τεσσάρων που γνωρίζουμε σήμερα), και για να
εξαλείψουμε την ύπαρξη μιας «ανώμαλης ιδιομορφίας» με άπειρη θερμότητα
και πυκνότητα στην πρώτη απειροελάχιστη εκείνη oτιγμή της γένεσης,
οδηγηθήκαμε στη διερεύνηση της εκτίμησης ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε
μέσω δύσκολα κατανοήσιμων, ακόμη και για τη σύγχρονη επιστήμη,
κβαντικών διαδικασιών πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια.
Παρ’ όλα αυτά το σημερινό Σύμπαν βρίσκεται ακόμη στη νεανική του ηλικία
κι ο ουρανός είναι γεμάτος με άστρα και γαλαξίες. Ζούμε στην «Άνοιξη του
Σύμπαντος», αφού υπάρχουν τρισεκατομμύρια άστρα που λάμπουν σήμερα
στο Σύμπαν, αν και όλα τους θα σβήσουν κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον.
Κι άλλα νέα άστρα θα δημιουργηθούν στους σπειροειδείς βραχίονες των
γαλαξιών και για ένα διάστημα θα λάμψουν κι αυτά όπως κι όσα άλλα
προηγήθηκαν. Όμως κι αυτά κάποτε θα πεθάνουν. Κάποτε, κάποια μέρα, το
αέριο υδρογόνο που υπάρχει διάχυτο στο Σύμπαν θα εξαντληθεί και η
γέννηση νέων άστρων θα σταματήσει. Το κοσμικό ρολόι αν και χτυπάει αργά,
χτυπάει αμετάκλητα, και το γεγονός ότι όλα τα άστρα σήμερα λάμπουν
σημαίνει ότι κάποτε όλα τα άστρα θα πεθάνουν. Θα πεθάνουν ακριβώς επειδή
λάμπουν.
Η ενήλικη όμως ιστορία του Σύμπαντος απέχει πολύ από το σήμερα και
υπολογίζεται ότι θα φτάσει σε τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων ετών,
όταν τα άστρα αυτά θα πάψουν να υπάρχουν. Και θα είναι μια ιστορία
φωτισμένη από τα μικρά μόνο κόκκινα και υπέρυθρα άστρα, που είναι σχεδόν
αόρατα στα μάτια μας. Και πάλι όμως θα πρόκειται για ένα όμορφο Σύμπαν
για τα πλάσματα που θα το κατοικούν τότε. Πλάσματα που θα έχουν
https://www.facebook.com/Aratosastronomy/
96