επίπεδα, ωστόσο είναι αρκετά πιο ισχυρή σε σύγκριση με αυτή που
προσλαμβάνουμε στη Γη. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που εργάζονται σε
πυρηνικές εγκαταστάσεις ή στα νοσοκομεία θα εκτεθούν σε τόσο μεγάλες
ποσότητες εάν και εφόσον προκληθούν ατυχήματα, όπως αυτό της
Φουκουσίμα. Αντίθετα, στο Διάστημα, η ακτινοβολία είναι συνέχεια εκεί».
Περιγράφει όμως και ένα περιστατικό που είχε συμβεί το 1972, λίγο πριν από
την τελευταία αποστολή του «Απόλλωνα» στο φεγγάρι. «Σπάνια μπορεί
κάποιος να δεχθεί υπερβολικά υψηλές ποσότητες ακτινοβολίας στο
Διάστημα. Ορισμένες φορές όμως, μπορεί να γίνουν ισχυρές ηλιακές
εκρήξεις (solar particle event) από τις οποίες διαχέεται μεγάλη ποσότητα
ακτινοβολίας πολύ γρήγορα. Κάτι τέτοιο συνέβη τον Αύγουστο του 1972,
τρεις μήνες μετά την αποστολή του “Απόλλων 16” και λίγο πριν από την
αποστολή του “Απόλλων 17”. Εάν τότε υπήρχε ανθρώπινη παρουσία στο
Διάστημα και εάν αυτοί δεν είχαν πεθάνει, θα εμφάνιζαν σίγουρα πολύ
σοβαρά προβλήματα υγείας μετέπειτα».
Προϊόν 15ετούς έρευνας η συσκευή μέτρησης της Ηerado
Με τον άγνωστο, λοιπόν, αυτό κίνδυνο της ακτινοβολίας αποφάσισε να
αναμετρηθεί η κ. Φραγκοπούλου, η οποία, έπειτα από 15ετή έρευνα,
δημιούργησε ένα νέο σύστημα παρακολούθησης, που είναι ικανό να μετρήσει
την έκθεση των αστροναυτών στο Διάστημα. Και μπορεί αυτό το επίτευγμα
να ανακαλεί στη μνήμη όσων είναι εξοικειωμένοι με τις πτυχές του
Διαστήματος αντίστοιχες ανακαλύψεις, αλλά η ίδια εξηγεί τη διαφορά του
δικού της συστήματος σε σχέση με όσα είχαν αναπτυχθεί στο παρελθόν.
Σύμφωνα με την κ. Φραγκοπούλου, τα πρωτόνια συνιστούν πρωτογενή
σωματίδια, με αποτέλεσμα τα περισσότερα δοσίμετρα να μετρούν, κυρίως,
το συγκεκριμένο φάσμα ακτινοβολίας.
Αντιθέτως, το σύστημα της Herado μετράει και τη ροή των νετρονίων, τα
οποία, παρότι ως σωματίδια ακτινοβολίας εντοπίζονται σε μικρότερες
ποσότητες, προκαλούν πιο σοβαρές επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό.
«Δεν υπάρχει παγκοσμίως αντίστοιχο σύστημα ικανό να μετράει αλλά και να
διαχωρίζει ταυτόχρονα τα διαφορετικά είδη ακτινοβολίας σε πραγματικό
χρόνο, με τόσο χαμηλή κατανάλωση ενέργειας, τόσο μικρό και τόσο ελαφρύ.
Το δοσίμετρο ακτινοβολίας που έχουμε αναπτύξει δύναται να μετρήσει όλα
τα φάσματα ακτινοβολίας που διαχέονται στο Διάστημα, δηλαδή τις
ποσότητες από διάφορα είδη ακτινοβολίας, τόσο εκείνης των πρωτονίων όσο
και των νετρονίων, έχει τη δυνατότητα να παίρνει μετρήσεις ανά
δευτερόλεπτο, ζυγίζει μόλις 26 γραμμάρια και μπορεί να μείνει εκτός
φόρτισης για πάνω από 4 μήνες».
Προσθέτει, δε, ότι στο παρελθόν υπήρχαν οι λεγόμενοι passive detectors, τα
παθητικά δοσίμετρα ακτινοβολίας, τα οποία χρησιμοποιούνται ακόμη και
σήμερα. Μέσω αυτών, η ανάλυση και η καταγραφή των δεδομένων από τις
μετρήσεις της ακτινοβολίας αποδείχθηκαν μια αρκετά αργή και χρονοβόρος
διαδικασία. Εκτός όμως από αυτά, υπάρχουν και άλλα συστήματα μέτρησης
της ακτινοβολίας σε πραγματικό χρόνο, τα οποία όμως «είναι βαριά, δηλαδή
https://www.facebook.com/Aratosastronomy/
83