ότι στην επίθεση έλαβαν μέρος 1.300-2.000 στρατιώτες της IRGC-QF ( Islamic Revolutionary Guard Coprs-Qods Force ): της ιρανικής « λεγεώνας των ξένων », που έχει συγκροτηθεί από τη δεκαετία του 80 , ενταγμένη στους σχηματισμούς των Φρουρών της Επανάστασης με άνδρες μη ιρανικής υπηκοότητας . Στις αρχές της δεκαετίας του 2010 αναφερόταν ότι η IRGC-QF αριθμούσε περίπου 15.000 , στην πλειοψηφία τους Αφγανούς . Στην προκειμένη περίπτωση οι πληροφορίες μιλούν για μεταφορά της ιρανικής δύναμης από τα στρατόπεδά της στην Τεχεράνη και το Μουσχάντ στη Χομς , στις 30 Σεπτεμβρίου-1 Οκτωβρίου , με Il-76TD της αεροπορικής δύναμης των IRGC και συριακών Il-76T . Χίλιοι περίπου άνδρες των δυνάμεων της επίθεσης ανήκαν στις ιρακινές Ταξιαρχίες Badr , που αποτελούν τη στρατιωτική πτέρυγα του σιιτικού Ιρακινού Ισλαμικού Κόμματος με προσανατολισμό προς το Ιράν . Δυνάμεις μάλιστα των Ταξιαρχιών Badr έχουν συνασπιστεί με ιρανικές σε επιχειρήσεις κατά του ISIL ήδη από το 2014 . Αν και αναφέρονται επίσης και 2.000-3.000 μαχητές της Χεσμπολά , η συμμετοχή τους σε τέτοιους αριθμούς πρέπει να θεωρείται αμφίβολη . Η μεγάλη επιχείρηση που διήρκεσε περίπου μία εβδομάδα υποστηρίχθηκε στενά από τα ρωσικά αεροπλάνα και ελικόπτερα και στέφθηκε με επιτυχία , όπως ανέφεραν ρωσικά ΜΜΕ με συνεχείς αναφορές από τα « απελευθερωμένα εδάφη ». Μια ιδιαίτερα αξιοσημείωτη εξέλιξη στη ρωσική επέμβαση σημειώθηκε νωρίς το πρωί της 7 ης Οκτωβρίου , όταν ο στολίσκος Κασπίας του Ρωσικού Ναυτικού εκτόξευσε 26 βλήματα 3M-14T κατά στόχων στη Συρία . Σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο Άμυνας όλοι οι πύραυλοι έπληξαν τους 11 συνολικά στόχους τους στην κοιλάδα Al-Ghab , στην επαρχία Χάμα , αλλά και στην περιοχή του Χαλεπίου , ενώ κάποιοι από αυτούς χτύπησαν το Dayr al-Zawr ( τη μοναδική μεγάλη πόλη μέσα στη συριακή έρημο ) και τη Ράκα , που και τα δύο αποτελούν προπύργια των Τζιχαντιστών . Διέψευσε έτσι αμερικανικούς ισχυρισμούς ότι τουλάχιστον τέσσερις από τους 3M-14T κατέπεσαν σε ιρανικό έδαφος στα πρώτα στάδια του ταξιδιού τους και μακριά από τους υποτιθέμενους στόχους τους , κάτι που διέψευσε και η Τεχεράνη . Ήταν η πρώτη χρήση πυραύλων του τύπου σε πραγματικές συνθήκες που ταξίδεψαν πάνω από 1.500 χιλιόμετρα και όπως σημείωναν στρατιωτικοί παρατηρητές ήταν κυρίως επίδειξη δύναμης της Μόσχας (« αντιγράφοντας » αμερικανικές πρακτικές με πυραύλους Tomahawk ) παρά πραγματική επιχειρησιακή ανάγκη . Ήταν επίσης μια απτή απόδειξη ότι η Ρωσία διαθέτει τα σύγχρονα όπλα που μπορούν να « επιλύσουν προβλήματα » ( και δεν διστάζει να τα χρησιμοποιήσει ). Από την άλλη πλευρά , υπάρχουν και άλλοι που υποστηρίζουν ότι η χρήση των πυραύλων ήταν επιχειρησιακά επιβεβλημένη ( θέμα όγκου πυρός και όχι εμβέλειας πρόσβασης στους στόχους ), καθώς για να καταφερθούν τα ίδια πλήγματα με αεροπλάνα θα απαιτούνταν όλη η ισχύς πυρός των μαχητικών που διαθέτει η Ρωσία στη Συρία . Ο 3M-14 μαζί με τον 3M-54 ανήκουν σε μια ευρύτερη οικογένεια ναυτικών πυραύλων της Novator , που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ρόλων ( ASuW , ASW και κατά χερσαίων στόχων ) με διαφορετικές εκδόσεις και δυνατότητα εκτόξευσης από πλοία και υποβρύχια , ενώ υπάρχει και μια αεροεκτοξευόμενη έκδοση . Ο 3Μ-54 όμως στις διάφορες παραλλαγές του είναι « τακτικό » όπλο ASuW / ASW , ενώ ο 3M-14 είναι στρατηγικός πύραυλος κρουζ , αντίστοιχος των αμερικανικών RGM / UGM-109E Tomahawk . To μοντέλο 3M-14T ( SS-N-30A ) που
Το συριακό μέτωπο έχει γίνει πεδίο εφαρμογής όλων των σύγχρονων ρωσικών οπλικών συστημάτων ( όπως βέβαια είχε συμβεί και προηγουμένως με τις ΗΠΑ στον Κόλπο και το Αφγανιστάν ή τη Γαλλία στη Λιβύη ). Ανάμεσά τους και οι βόμβες KAB-500S με δορυφορική καθοδήγηση .
11 / 2015 13