Από την κάμερα HiRISE του Mars Reconnaissance Orbiter , δύο απεικονίσεις του κρατήρα Hale με μορφώματα μήκους 100 μέτρων , που πιστεύεται ότι οφείλεται σε ρέον ύδωρ .
σκύλος χορτάτος , αφού και η γραφειοκρατία της NASA διαιωνίζεται και η εθνική υπερηφάνεια διατηρείται ( ας πούμε ), αλλά και καμία κυβέρνηση δεν διατρέχει τον κίνδυνο να αναγκαστεί να δεσμευτεί για κάτι που θα πραγματοποιηθεί στη διάρκεια της θητείας της . Μετά τη « δολοφονία » του σχεδίου Constellation ( το οποίο προέβλεπε επιστροφή στη Σελήνη ως το 2020 ) και τον τερματισμό του προγράμματος του διαστημικού λεωφορείου -αμφότερα « επιτεύγματα » της κυβέρνησης Ομπάμα- το αμερικανικό επανδρωμένο πρόγραμμα τελεί εν υπνώσει . Η NASA ακολουθεί την « ευέλικτη οδό » ( flexible path ) -δηλαδή την ανάπτυξη τεχνολογιών που ενδεχομένως θα χρησιμεύσουν , είτε για μια αποστολή σε κοντινό αστεροειδή είτε στη γειτονιά της Σελήνης είτε στον Άρη . Όμως αυτό είναι έτσι διατυπωμένο ούτως ώστε καμία αμερικανική κυβέρνηση να μην χρειάζεται να δεσμευτεί σε τίποτα . Σε απλά ελληνικά αυτό θα μπορούσε να περιγραφεί ως « πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ». Αυτό επιβεβαιώθηκε και στις 8.10.2015 με τη δημοσίευση της αναφοράς NASA ’ s Journey to Mars : Pioneering Next Steps in Space Exploration . Προς τι όμως αυτή η δημιουργική ασάφεια , τόση που θα τη ζήλευε και ο δικός μας οικονομικός φωστήρας ; Απλούστατα , επειδή « δει δε χρημάτων »! Ουδείς πολιτικός είναι διατεθειμένος να δεσμευτεί για τη διοχέτευση κολοσσιαίων κονδυλίων τα οποία θα απαιτηθούν για επιστροφή στη Σελήνη ή πτήσεις στον Άρη . Και χωρίς σημαντικότατη αύξηση του προϋπολογισμού της NASA , η τελευταία είναι καταδικασμένη να βολοδέρνει σε περιγήινη τροχιά , ακόμα κι όταν κατασκευάσει το περίφημο Orion , που κοντεύει να εξελιχθεί σε διαστημικό γεφύρι της Άρτας . Η αδυσώπητη αλήθεια είναι ότι μια επανδρωμένη αποστολή στον Άρη θα ξεπεράσει σε κόστος ολόκληρο το πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού , η πραγματοποίησή της θα απαιτήσει χρόνια , εάν όχι δεκαετίες , ενώ το ρίσκο να σκοτωθούν αστροναύτες δεν είναι καθόλου αμελητέο . Κι όλα αυτά εξαρτώνται από τη βούληση του κοινού . Στο αμερικανικό ( και όχι μόνο ) κοινό μπορεί να « αρέσει το Διάστημα », αλλά με έναν ανώδυνο τρόπο , όπως τα like στο Facebook ή οι followers στο Twitter . Το επανδρωμένο πρόγραμμα απέχει πολύ από το να αποτελεί προτεραιότητα . Ιδίως σε εποχές παγκόσμιας γεωπολιτικής και οικονομικής αβεβαιότητας όπως η τωρινή . Για μια επανδρωμένη πτήση στον Άρη , πέραν του ότι χρειάζεται πολύ προσδιορισμένο σχέδιο για το τι είδους πύραυλοι , διαστημόπλοια και άκατοι προσεδάφισης θα απαιτηθούν , θα χρειαστούν επίσης $ 200-400 δισεκατομμύρια . Το τραγικό , κι αυτό έγινε περισσό-
τερο αντιληπτό μετά την πρόσφατη ανακοίνωση περί νερού στον Κόκκινο Πλανήτη , σε όσους ξέρουν να βλέπουν , είναι ότι η NASA παριστάνει πως μπορεί να στείλει ανθρώπους στον Άρη με τον σημερινό της προϋπολογισμό . Με τα τρέχοντα κονδύλια για επανδρωμένες πτήσεις , πληθωρισμού ληφθέντος υπ ’ όψιν , η αναφορά του καλοκαιριού του 2014 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μέχρι το 2040 η NASA θα λάβει μόνο $ 100 δισεκατομμύρια για εργασίες σχετιζόμενες με την πτήση στον Άρη . Δηλαδή « peanuts », για να χρησιμοποιήσουμε την αμερικανική έκφραση . Πράγματι , η πρεμιέρα του « The Martian » συνδυασμένη με την ανακοίνωση για το νερό στον Άρη δημιούργησε κλίμα αισιοδοξίας στην « αρειανόφιλη » κοινότητα . Το αστείο είναι βέβαια ότι κάθε δύο-τρία χρόνια παίζεται το ίδιο σενάριο : ανακοίνωση για νερό στον Άρη και μετά « διαβεβαιώσεις » ότι οι επανδρωμένες αποστολές στον πλανήτη είναι « πίσω από τη γωνία ». Το ευρύ κοινό όμως διαθέτει μνήμη χρυσόψαρου . Προβάλλεται επίσης το επιχείρημα ότι η ύπαρξη υγρού νερού θα διευκολύνει μια επανδρωμένη αποστολή , αφού το νερό θα αποτελέσει επιτόπιο αναλώσιμο πόρο , μειώνοντας έτσι το κόστος . Φρούδες ελπίδες . Το ανακαλυφθέν νερό είναι ουσιαστικά άλμη , οπότε θα χρειαστούν περίπλοκες και δαπανηρές εγκαταστάσεις για την απόσταξη και επεξεργασία του προκειμένου να γίνει εκμεταλλεύσιμο . Άλλωστε , όπως είδαμε , ο όγκος ( καθαρού ) νερού
Τα ευρήματα των αμερικανικών ρόβερ και συγκεκριμένα το άφθονο δευτέριο ( ισότοπο του υδρογόνου ) στηρίζουν την υπόθεση ότι ο αρχαίος Άρης διέθετε άφθονο νερό .
Οι απτές αποδείξεις της NASA για την πιθανότητα ρέοντος ύδατος με μεγάλη περιεκτικότητα σε άλατα . Δύο φωτογραφίες του κρατήρα
Palikir , μέρος του μεγαλύτερου κρατήρα Newton , με χρονική διαφορά .
11 / 2015 103