γνωστή μας «TOPGUN». Παράλληλα, έχει σημαντική
παρουσία στην εκπαίδευση μονάδων τής USAF σε ευρωπαϊκό έδαφος σε αντικείμενα αξιολόγησης ετοιμότητας
Μοιρών με F-15C και συμμετοχή σε ασκήσεις «Red
Flag/Northern Edge», αλλά ακόμη και υποστήριξη στην
εκπαίδευση χειριστών σε μαχητικά 5ης γενιάς F-22 Raptor.
Είναι αξιοσημείωτο ότι τα αεροσκάφη της ATAC είναι πιστοποιημένα για μεταφορά ατρακτιδίων ηλεκτρονικού
πολέμου παρέχοντας εξαιρετικά ρεαλιστικές συνθήκες
σε εμπλοκές, ενώ μέσα στο 2013 η ATAC πιστοποιήθηκε
και για μεταφορά εκπαιδευτικών AIM-9.
Η αρχή
Πετώντας με μαχητικά Kfir, Hunter, L-39 και A-4 Skyhawk η ATAC είναι μια εταιρεία σε ένα άγνωστο –για τα ελληνικά δεδομένα– αντικείμενο: την παροχή υπηρεσιών εκπαίδευσης στην εναέρια
μάχη! Πρακτικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί τη μικρογραφία μιας «ιδιωτικής» πολεμικής αεροπορίας που πετάει πλάι-πλάι με Μοίρες πρώτης γραμμής των ΗΠΑ σε ρόλους εκπαίδευσης αέρος-αέρος, αέρος-επιφανείας και σε αποστολές έρευνας και ανάπτυξης νέων συστημάτων.
Καθώς συγκεντρώνει τα κατάλληλα αεροσκάφη και χειριστές με μεγάλη πτητική εμπειρία, η εταιρεία δικαίως υπερηφανεύεται ότι διαθέτει τα καλύτερα μέσα και ανθρώπινο δυναμικό στον συγκεκριμένο τομέα, με επιδόσεις που αγγίζουν το 97% στη διεκπεραίωση πτητικού έργου που έχει
αναλάβει να φέρει εις πέρας.
Μεγαλύτερης έκτασης είναι η συνεργασία της με το Αμερικανικό Ναυτικό (USΝ) με το οποίο συμμετέχει στο πρόγραμμα εναέριας εκπαίδευσης μαζί με Μοίρες Αναπλήρωσης Απωλειών – Εκπαίδευσης (Fleet Replacement Squadrons) αλλά και τη Σχολή Όπλων Τακτικής του Ναυτικού, τη
Όλα ξεκίνησαν τον Μάιο του 1995, όταν μια εταιρεία με
το όνομα Vortex ξεκίνησε εργασίες έρευνας και ανάπτυξης για οργανισμούς αξιολόγησης οπλικών συστημάτων
στην Καλιφόρνια (μεταξύ των οποίων το κέντρο δοκιμών
NASWAC στην China Lake) με τη χρήση δύο μαχητικών
J35XD Draken (προερχόμενα από πλεονάσματα της
αεροπορίας της Δανίας που είχαν αποκτηθεί με 4 επιπλέον αεροπλάνα του τύπου ως πηγή ανταλλακτικών).
Μέχρι τα τέλη του 1997 τα Draken πετούσαν σε αποστολές εναντίον ομάδων μάχης αεροπλανοφόρων στο
πλαίσιο ασκήσεων, εξομοιώνοντας απειλές πυραύλων
αέρος επιφανείας σε ύψη 100-200 ποδών με ταχύτητες
600 κόμβων (1.112 km/h). Η χρήση τους αποδείχτηκε
εξαιρετικά ρεαλιστική, ενώ αναφέρεται ότι κατάφερναν
να διαπεράσουν με επιτυχία την αεράμυνα σχεδόν σε
μία ανά 3 αποστολές. Αντίθετα τα Learjet, που το Ναυτικό χρησιμοποιούσε για τον ίδιο ρόλο, δεν είχαν την ίδια
επιτυχία - λόγω υποδεέστερων επιδόσεων - αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι η χρήση μαχητικών απέδιδε πιο ρεαλιστικές συνθήκες εκπαίδευσης. Αποτέλεσμα ήταν η συνεργασία USN και Vortex να λάβει καθεστώς… ρουτίνας
με εντατικοποίηση συμμετοχής σε ασκήσεις. Τα αντικείμενα εκπαίδευσης με τα Draken επεκτάθηκαν σταδιακά
εξομοιώνοντας συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, ενώ
ανέλαβαν και ρόλο απεικόνισης εχθρικών μαχητικών
(Aggressors). Toν Φεβρουάριο του 2000 σημειώθηκε
μια σημαντική εξέλιξη· η Vortex μετονομάστηκε σε Airborne Tactical Advantage Company (ATAC) απεικονίζοντας τον διευρυμένο ρόλο της. Επειδή όμως αυξήθηκε
το πτητικό έργο, η συνεπαγόμενη αύξηση των ωρών
πτήσης των Draken έθεσε σταδιακά σε δοκιμασία τη διαθεσιμότητά τους, λόγω έλλειψης ανταλλακτικών με το
υπάρχον απόθεμα να εξαντλείται και την εξεύρεση τους
στη διεθνή αγορά να είναι προβληματική και δαπανηρή
εξαιτίας της παλαιότητα