«Barak I» της Μοίρας «First Jet».
Το συγκεκριμένο αεροσκάφος πιστώνεται με
πρόσφατη κατάρριψη UAV της Χεζμπολά.
τα ελληνικά διθέσια 52+/52Μ. Η ενισχυμένη δομή τους είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του μέγιστου βάρους απογείωσης από τις 42.300 στις
48.000 λίβρες, κάτι που απαίτησε ενισχυμένο σύστημα προσγείωσης
και μεγαλύτερα ελαστικά. Τα μονοθέσια Βlock 30 χρησιμοποιούνται για
αποστολές αέρος και τα διθέσια για αποστολές κρούσης. Όσον αφορά
στον εσωτερικό παρεμβολέα, εξακολουθεί να μην είναι ξεκάθαρο (πάγια
τακτική των Ισραηλινών) αν τα διθέσια Βlock 30 φέρουν ακόμα τον AL/
ALQ-178 ή τον EL/L-8240 που εξόπλισε τα Block 40, αν και το τελευταίο
φαίνεται πιθανότερο. Η ακύρωση του υπό ανάπτυξη Lavi είχε ως αποτέλεσμα να προσφερθεί από αμερικανικής πλευράς το Block 40 ως «Barak
II» με δυνατότητες νυκτερινής κρούσης μέσω χρήσης ατρακτιδίων LANTIRN. Τα 60 «Barak II» (30 μονοθέσια και 30 διθέσια missionized), ενώ
είχαν κοινά χαρακτηριστικά με τα αντίστοιχα αμερικανικά, δεν έφεραν το
ολογραφικό HUD (όπως δεν το έφεραν και τα ελληνικά Βlock 50 και κανένα ελληνικό F-16, σε αντίθεση με τα τουρκικά Βlock 40 και Block 50Μ),
είχαν έξι διανομείς αναλωσίμων αντί για οκτώ, μία επιπλέον κεραία κάτω
από τον αεραγωγό, επιπλέον κεραίες στο ουραίο σταθερό, που αργότερα αφαιρέθηκαν, μία επιπλέον εισαγωγή πάνω από τον ριναίο τροχό και
εσωτερικά τοποθετημένο EL/L-8240. Όσον αφορά στον κινητήρα τους,
και τα δυο μοντέλα είναι εξοπλισμένα με τον F110-GE-100A. Από τα μέσα
της δεκαετίας του ’90 εξοπλίστηκαν με τους Python IV και τo σκοπευτικό
επί κάσκας DASH. Την αντίστοιχη περίοδο, τα «Barak I» εξοπλίστηκαν με
το ατρακτίδιο στόχευσης του συστήματος LANTIRN (χωρίς να αλλάξουν
θέση τα φώτα προσγείωσης) και με GBU-15 με το αντίστοιχο ατρακτίδιο
ζεύξης δεδομένων AN/AXQ-14 καθώς και με τα βλήματα Delilah και
πάλι με το αντίστοιχο ατρακτίδιο ζεύξης δεδομένων. Με την έλευση των
F-15I, τα LANTIRN δόθηκαν σε αυτά και τα «Barak I» και «ΙΙ» εξοπλίσθηκαν με τα Litening III, αφού τα «Ra’am» ανέλαβαν τις κύριες αποστολές
κρούσης. Στις τελευταίες, όπου υπήρχε εξωτερικός καταυγασμός λέιζερ,
έκαναν χρήση του προαναφερόμενου «Pave Penny», όπως και τα F16A/B. Το 2003 αναβαθμίστηκαν οι υπολογιστές βολής τους (EFCC για τα
«Barak I» και GAC για τα «Barak I») με νέο λογισμικό, ώστε να μπορούν
να φέρουν τόσο τις JDAM (το Ισραήλ ήταν ο πρώτος διεθνής πελάτης του
όπλου) όσο και τις SPICE της Rafael (με πλήρη φάκελο δυνατοτήτων)
και, φυσικά, για να μπορούν να αξιοποιηθούν τα παραπάνω σύστημα, τα
μαχητικά απέκτησαν σύστημα ναυτιλίας EGI, ενώ τα Βlock 40 εφοδιάστηκαν με συμβατό με διόπτρες NVG πιλοτήριο. Για τις αποστολές κρούσης
μεγάλης ακτίνας δράσης, η IMI κατασκεύασε εξωτερικές δεξαμενές των
600 γαλονιών τόσο για τα «Barak I» όσο και τα ΙΙ, καθώς και τους ειδικούς
φορείς ανάρτησης.
Ο αρχικός ισραηλινός σχεδιασμός για την υιοθέτηση του F-35 σε επαρκείς
αριθμούς θα επέτρεπε την αποδέσμευση των «Barak», αλλά οι καθυστερήσεις στο πρόγραμμα του (και τα αντίστοιχα οικονομικά του Ισραήλ)
οδήγησαν τελικά στο πρόγραμμα «Barak 2020» το 2006, τη χρονική
Παρά το φορτίο στη συγκεκριμένη φωτογραφία, τα μονοθέσια Βlock 30 χρησιμοποιούνται για αποστολές αέρος και τα διθέσια για αποστολές κρούσης
(φωτογραφία Patrick Roegis).
02/2014
31