97
τον κόσμο μέσα από ένα χαζοκούτι που ολοένα και περισσότερο μας καθηλώνει. Είναι τόσο μεγάλη η απορροφητική δύναμη της τηλεόρασης που κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν μόνο προς μια κατεύθυνση και να μην αντικρίζει ο ένας τον άλλο. Διαμορφώνει το νου δημιουργώντας έναν μη ρεαλιστικό κόσμο.
Η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να λάβει κάποιος, όπως διαλαλούν όλες οι θρησκείες και οι φιλοσοφίες του κόσμου κι εμείς την ξοδεύουμε άσκοπα χάνοντας ότι όμορφο περικλείει. Χάνουμε τους φίλους μας, πάψαμε να μιλάμε στα παιδιά μας ή στους συντρόφους μας, μπερδεμένοι σε μια ανιαρή καθημερινότητα για την οποία δεν κάνουμε κάτι να την αλλάξουμε. Μένουμε απορροφημένοι μπροστά σε μια τηλεόραση που την προτιμούμε αντί να διαβάσουμε ένα βιβλίο ή να ακούσουμε λίγη καλή μουσική,.
«Τα βιβλία είναι οι φάροι που φωτίζουν την απέραντη θάλασσα του χρόνου», έγραψε ο Ουίπα, για να συμπληρώσει σαρκαστικά ο Γκραούτσο Μαρξ:
«Βρίσκω την τηλεόραση πολύ εκπαιδευτική. Μόλις κάποιος την ανοίξει πάω στο άλλο δωμάτιο και διαβάζω ένα βιβλίο».
Γινόμαστε παθητικοί δέκτες μιας ατέρμονης κατάστασης που μας αφαιρεί κάθε ευαισθησία, κάνει το μυαλό μας αργόστροφο, βλάπτει το πνεύμα μας και ατονεί το σώμα μας. Ζούμε την ζωή μας μέσα από ένα κουτί αποδεχόμενοι ότι φθηνό και ανούσιο μας σερβίρουν σε μεγάλες δόσεις. Ευχαριστιόμαστε να παρακολουθούμε τα δράματα συνανθρώπων μας που ξεπουλάνε την ζωή τους για δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας, όπως είχε πει ο Αντι Γουόρχολ το 1968 και ίσως με λίγο χαρτζιλίκι που τους δίνουν για να γίνονται βορρά στα αδηφάγα μάτια των τηλεθεατών. Ικανοποιούμαστε όταν ταυτίζουμε τις ζωές μας με τις ζωές διάσημων ηθοποιών.
Αυτή είναι κατάντια.
Η ανθρώπινη επαφή έπαψε να υπάρχει και ας αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η πνευματική ανάπτυξη.
Πάψαμε ακόμα και να ερωτευόμαστε, αφού κι αυτό το όμορφο συναίσθημα το φιλτράρουμε μέσα από έναν υπολογιστή. Ο έρωτας όμως είναι το