135
χρόνια μου παρέδωσε τη συγκινητική ιστορία της γιαγιάς του, που όταν τη δημοσίευσα στην προσωπική μου ιστοσελίδα, αποτέλεσε αντικείμενο αναπαραγωγής από δεκάδες ελληνικά και ξένα blog, ενώ εγώ έγινα το «κόκκινο πανί» για τους Τούρκους που με εισαγγελική απόφαση της γείτονας χώρας απαγορεύτηκε η είσοδος στο blog μου για τους πολίτες της. Παραθέτω ολόκληρη την ιστορία γιατί πραγματικά αξίζει να διαβαστεί απ’ όλους:
«Ο πατέρας μου λεγόταν Ανδρέας Τζάλας [1879-1948] του Δημητρίου και της Ζωής. Είχε ακόμα δύο αδέλφια, τον Ευγένη [1889-1968] και τον Γιάννη, καθώς και μία αδελφή, την Λισσαβώ [1868-1966], συζ. Αλέξ. Δεληγιάννη [1883-1950]. Η καταγωγή του ήταν από τη περιοχή της Σμύρνης, το Καισλάρ. Ήταν αγρότης και έβγαζε ούζο. Την πρώτη του γυναίκα την έλεγαν Ζαφώ και με αυτή είχε μια κόρη, τη Γεωργία [1904-1943;] και ένα γιο, τον Κώστα, που πέθανε εκεί.
Το 1910 που πήγε στρατιώτης με τον τούρκικο στρατό στον πόλεμο, έφυγε λιποτάκτης, γιατί η γυναίκα του ήταν άρρωστη από φυματίωση. Το 1912 ξαναπήγε στον πόλεμο και έφυγε πάλι λιποτάκτης. Όταν γύρισε βρήκε το σπίτι του καμένο και τη γυναίκα του πεθαμένη.
Τη δεύτερη γυναίκα του, τη μάνα μου, την έλεγαν Στυλιανή Χυτήρογλου. Η μάνα μου είχε ακόμα δύο αδελφές, την Κωνσταντίνα και τη Κατίνα και έναν αδελφό, τον Μπαλή [Χαράλαμπο]. Το 1921 γεννήθηκα εγώ, η Μοσχούλα.
Ο πατέρας μου ήταν 17 μήνες αιχμάλωτος. Η μάνα μου πέρασε στη Θεσσαλονίκη με μένα 11 μηνών στην αγκαλιά της κι ένα παιδί στην κοιλιά. Το άλλο αδερφάκι, η Ουρανίτσα, σε ηλικία 3,5 ετών είχε χαθεί.
Φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη έπεσε στα μαύρα πανιά. Μόνη σε άγνωστο μέρος. Κάπου βρέθηκε η αδερφή της Κατίνα. Μας έβαλε σε μια αποθήκη. Εκεί η μητέρα μου γέννησε ένα αγοράκι. Σε δύο ημέρες όμως πέθανε το μωρό αφού πρόλαβαν και το βάπτισαν Σωτήρη σε μια λεκάνη και, για να την παρηγορήσουν, της έδιναν ξένο μωρό μέχρι που σε λίγες ημέρες πέθανε με το μωρό στην αγκαλιά.
ημέρες πέθανε με το μωρό στην αγκαλιά.