Κάποτε ήταν μια κοπέλα
Κάποτε ήταν μια κοπέλα
Που στο δάσος περπατούσε
Καθώς όμως προχωρούσε
Άλλη μία βλέπει μπροστά της
Και δεν κρύβει τη χαρά της
«όπως οι νότες είναι πολλές
Και ταιριάζουν τραγουδιστές
Έτσι εσύ κι εγώ μαζί
Δύο σώματα, μία ψυχή»
Κι έμειναν αχώριστες για πάντα
Κι έλαμψε σαν διαμάντι η φιλία τους
Σαν λαμπρό φως
Που δεν έσβησε ποτέ…
Βικτωρία Κοντοδήμου, Α1
Της θάλασσας τα κύματα
Της θάλασσας τα κύματα
Ακούγονται σαν χτυπήματα
Στο χώμα όπως σκάνε
Κι όλα χαμένα πάνε.
Κάθομαι στ’ ακ >: