Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44

Ωστόσο, το σκεπτόμουνα με τη Μαρώ χτές βράδυ, δεν το μετάνιωσα που γύρισα στην Αθήνα». «Και δε γίνεται πιο τρομαχτικό πράμα στη ζωή του ανθρώπου από το να καεί το σπίτι του» Ο ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος (οργανωμένος στην κατοχή στο ΕΑΜ ηθοποιών) μιλάει για το Δεκέμβρη και το δράμα των αμάχων ( «όμηρος των Εγγλέζων-Ελ Ντάμπα», σ. 15-18, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1980) «… Ύστερα από ατέλειωτα μπλόκα στρατιωτών, αστυνομικών, εθνοφυλάκων και χαφιέδων είχαμε … διαπεραιωθεί στο Κολωνάκι, φορτωμένοι με μιά κουβέρτα. Μακρυά από την πρώτη γραμμή του πυρός, πού ήτανε στην οδό Ιπποκράτους. Εγγλέζικα τανκς είχανε σταθεί στη γωνία του σπιτιού μα ςκαι ρίχνανε. Όλοι οι ένοικοι είχαμε μαζευτεί στο πλυσταριό. Οι καρδούλες των παιδιών κοντεύανε να σπάσουνε. Και μόλις σταμάτησε η… μάχη φύγαμε τρομοκρατημένοι, αφήνοντας έρημο το σπίτι μας, δεν υπήρχε πια! Και δε γίνεται πιο τρομαχτικό πράμα στη ζωή του ανθρώπου από το να καεί το σπίτι του. Δεν μπορεί να το πιάσει με τον νου του όποιος δεν το δοκίμασε. Ένα μεγάλο «ρήγμα» στην ζωή σου. Κάτι σπάει μέσα σου και ξαφνικά σα να γίνεσαι αλλοιώτικος. Κάτι έχει καεί μέσα σου μαζί με το σπίτι σου. Σ’ εμάς τους μικροαστούς, τα μικρά, δύσκολα αποχτημένα πράγματα, είναι στέρεα δεμένα με τη μικρή μας ζωή. Μια παλιά φωτογραφία του πατέρα μας, ένα «κεντητό» της γιαγιάς μας, ένα σπάνιο βιβλίο, τα γράμματα της πρώτης μας αγάπης, ένα σπαθί από το Γαριβαλδινό Σώμα, που μας άφησε «ενθύμιον» ο θείος μας… Κι όλες τούτες οι «μικρές ευτυχίες» γίνανε στάχτη μέσα σε μιά νύχτα. Όλο το μικρονοικοκυριό μας, που ήτανε το κέρδος ενός αγώνα τριάντα χρονών. Βρεθήκαμε στο δρόμο σχεδόν γυμνοί, χωρίς τίποτα, ουδέ καν ελπίδες και , προπαντός, χωρίς προπολεμικό ενοίκιο. Βουβή κάθησε η οικογένεια στο τραπέζι. Καθένας βούλιαζε στις δικές του σκέψεις, κι αφηρημένα μασούσε κάτι πανάθλια ρεβύθια, που τα είχαμε αγοράσει , με «μέσον», πανάκριβα. H γιαγιά μου ήτανε δακρυσμένη. της χάιδεψα τα κάτασπρα μαλλιά. Οι φτωχοί συνήθως, έχουνε και γιαγιάδες. είναι κι αυτές μια από τις μικρές ευτυχίες τους. Οι πλούσιοι δεν έχουνε τέτοιες χαρές. Ακούσατε ποτέ τον Ωνάση ή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο να μιλάνε για την γιαγιά τους; Κι’ οι μάχες στην Αθήνα συνεχίζονταν, για ν’ αφήσουνε κι άλλο κόσμο ξεσπίτωτο. Και περνούσαν οι μέρες μέσα στη ρημαγμένη, στη ματωμένη,

Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44 | Page 103