Οι μαθητές της «Ομάδας Φιλοκαλούμεν» παρουσιάζουν τον προβληματισμό τους σε ποιητικά πονήματα σχετικά
με τα σύγχρονα προβλήματα, όπως η εξαθλίωση, η συναισθηματική αποξένωση και η μοναξιά των ανθρώπων ή
ο πόνος της προσφυγιάς. Τις ημέρες των γιορτών, όταν οι περισσότεροι από εμάς ζούμε σε μια φρενίτιδα
καταναλωτισμού και καλοπέρασης, χιλιάδες συνάνθρωποί μας υποφέρουν περισσότερο από ποτέ από την
πείνα, την έλλειψη στέγης, τον φόβο του πολέμου, την προσφυγιά ή τη μοναξιά και την ανάγκη για συντροφιά.
Τα παιδιά, των οποίων η ματιά σε αυτά τα προβλήματα είναι όχι μόνο πιο διεισδυτική αλλά και πιο
«ανθρώπινη», γράφουν ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους τους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους
τους…
25 Δεκεμβρίου, Ένας άστεγος μονολογεί…
Ακόμα και σήμερα,
την ξεχωριστή αυτήν ημέρα,
οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τη μάσκα τους.
Συνεχίζουν να είναι άπληστοι και αχάριστοι.
Η αγάπη έχει χαθεί.
Το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων έχει χαθεί…
Κι εγώ περιπλανιέμαι αδιάκοπα στους δρόμους,
ζητιανεύοντας, όχι για χρήματα, αλλά :