με κανέναν τρόπο, εκτός από ένα βαρυτικό αποτέλεσμα, ονομάστηκε Σκοτεινή
Ύλη. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Planck, το
ποσοστό της σκοτεινής ύλης στο σύμπαν είναι 26,8%, το υπόλοιπο είναι
"συνηθισμένη" ύλη, (4,9%) και σκοτεινή ενέργεια (68,3%).
Τον Δεκέμβριο του 2016, επιστήμονες από το MIPT, το Ινστιτούτο
Πυρηνικής Έρευνας (INR) της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και το
πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Νοβοσιμπίρσκ (NSU) ανακάλυψαν ότι η
αναλογία ασταθών σωματιδίων στη σύνθεση της σκοτεινής ύλης στις πρώτες
ημέρες* αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη δεν ξεπερνούσε το 2% -5%.
"Η διαφορά μεταξύ των κοσμολογικών παραμέτρων στο σύγχρονο
Σύμπαν και στο Σύμπαν λίγο μετά τη Μεγάλη Έκρηξη μπορεί να
εξηγηθεί από το γεγονός ότι η αναλογία της σκοτεινής ύλης έχει μειωθεί.
Για πρώτη φορά έχουμε καταφέρει να υπολογίσουμε πόση σκοτεινή ύλη
θα μπορούσε να χαθεί, και ποιο θα ήταν το αντίστοιχο μέγεθος του
ασταθούς συστατικού ", δηλώνει ο ακαδημαϊκός Igor Tkachev, συν-
συγγραφέας του της μελέτης, επικεφαλής του τμήματος πειραματικής
φυσικής στην INR, και καθηγητής στο Τμήμα Θεμελιωδών
Αλληλεπιδράσεων και Κοσμολογίας του Ινστιτούτο Φυσικής και
Τεχνολογίας της Μόσχας (Moscow Institute of Physics and Technology ή
MIPT) .
Η φύση της σκοτεινής ύλης παραμένει άγνωστη, ωστόσο, οι ιδιότητές της θα
μπορούσαν ενδεχομένως να βοηθήσουν τους επιστήμονες να λύσουν το
πρόβλημα που προέκυψε μετά τη μελέτη παρατηρήσεων από το ΔΤ Planck.
Η συσκευή αυτή μετρά με ακρίβεια τις διακυμάνσεις της θερμοκρασίας
στη Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου - η "ηχώ" της Μεγάλης Έκρηξης.
Μετρώντας τις διακυμάνσεις αυτές, οι ερευνητές μπόρεσαν να υπολογίσουν
βασικές κοσμολογικές παραμέτρους χρησιμοποιώντας παρατηρήσεις του
Σύμπαντος στην λεγόμενη Εποχή του Ανασυνδυασμού ( recombination
era) - περίπου 300.000 χρόνια μετά την Μεγάλη Έκρηξη.
"Ωστόσο, αποδείχθηκε ότι ορισμένες από αυτές τις παραμέτρους,
δηλαδή η παράμετρος Hubble (ή Νόμος του Hubble), η οποία περιγράφει
το ρυθμό διαστολής του Σύμπαντος, καθώς και η παράμετρος που
σχετίζεται με τον αριθμό των γαλαξιών σε συστάδες, ποικίλλουν
σημαντικά με τα δεδομένα που λαμβάνουμε από τις παρατηρήσεις του
σύγχρονου Σύμπαντος, με απευθείας μέτρηση της ταχύτητας διαστολής,
ή απομάκρυνσης αν θέλετε των γαλαξιών και τη μελέτη των συστάδων.
Η διακύμανση αυτή ήταν σημαντικά μεγαλύτερη από τα περιθώρια
σφάλματος και των συστηματικών λαθών τα οποία μας είναι γνωστά. Ως
εκ τούτου, είτε αντιμετωπίζουμε κάποιο είδος άγνωστου σφάλματος, είτε
η σύνθεση του αρχαίου Σύμπαντος ήταν πολύ διαφορετική από το
σύγχρονο Σύμπαν ", δηλώνει ο Tkachev.
Η ασυμφωνία αυτή μπορεί να εξηγηθεί από την υπόθεση της φθίνουσας
σκοτεινής ύλης (Decaying Dark Matter ή DDM), η οποία δηλώνει ότι στο
https://www.facebook.com/Aratosastronomy/
36