40
Απόλλων 11 λειτούργησε μόνο για τρεις εβδομάδες, αλλά οι υπόλοιποι
τέσσερις κατέγραψαν 28 επιφανειακούς (ρηχούς) σεληνιακούς σεισμούς
- πρόκειται για τον σεισμικό τύπο εκείνο ο οποίος αναμένεται να παραχθεί από
τα ρήγματα αυτά - από το 1969 έως το 1977. Οι σεισμοί κυμαίνονταν από
περίπου 2 έως περίπου 5 στην κλίμακα Ρίχτερ.
Χρησιμοποιώντας τις αναθεωρημένες εκτιμήσεις θέσης από τον νέο
αλγόριθμο, η ομάδα διαπίστωσε ότι οκτώ από τους 28 επιφανειακούς
σεισμούς βρίσκονταν σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από τα ρήγματα, και ήταν
ορατά σε σεληνιακές εικόνες. Αυτό ήταν αρκετό για να αποδώσει τους
σεισμούς αυτούς στα ρήγματα, δεδομένου ότι η μοντελοποίηση από την
ομάδα δείχνει ότι αυτή είναι η απόσταση στην οποία αναμένεται να
αναπτυχθεί έντονη τεκτονική δραστηριότητα, δεδομένου του μεγέθους αυτών
των κρημνών. Επιπλέον, η νέα ανάλυση διαπίστωσε ότι έξι από τους οκτώ
σεισμούς συνέβησαν όταν η Σελήνη βρισκόταν κοντά στο απόγειό της, το
οποίο είναι το πιο μακρινό σημείο της τροχιάς της από τη Γη. Εδώ είναι όπου
η πρόσθετη παλιρροϊκή τάση από τη βαρύτητα της Γης προκαλεί κορύφωση
στην συνολική τάση, προκαλώντας, το πιθανότερο, φαινόμενα ολίσθησης
(slip-events) κατά μήκος των ρηγμάτων αυτών.
Αυτός λοβός που προεξέχει στο σεληνιακό ρήγμα, είναι ένας από τις χιλιάδες που
ανακαλύφθηκαν να εμφανίζονται σε εικόνες από τη φωτογραφική μηχανή Lunar
Reconnaissance Orbiter Camera (LROC). Το ρήγμα ή ο κρημνός, είναι σαν ένα
σκαλοπάτι στο σεληνιακό τοπίο (τα λευκά βέλη που δείχνουν προς τα αριστερά) που
σχηματίζονται όταν ο σεληνιακός φλοιός κοντά στην επιφάνεια ωθείται, σπάει, και
σπρώχνεται προς τα πάνω κατά μήκος ενός ρήγματος καθώς η Σελήνη συστέλλεται.
Πεδία ογκόλιθων, "μπαλώματα" από σχετικά υψηλής φωτεινότητας (Λευκάυγειας)
εδάφους, ο γνωστός μας Ρηγόλιθος, τα οποία βρίσκονται στη επιφάνεια του κρημνού και
στο πίσω έδαφος του (η ψηλή πλευρά του κρημνού, τα δεξιόστροφα βέλη). Εικόνα LROC
NAC frame M190844037LR.
Πιστώσεις: NASA/GSFC/Arizona State University/Smithsonian
https://www.facebook.com/Aratosastronomy/