27
27
Με άλλα λόγια , αν όλοι μας αυτή τη στιγμή εξεταστούμε από έναν ψυχίατρο θα διαγνωστούμε τουλάχιστον με μια ψυχική διαταραχή . Διάγνωση μιας ασθένειας σημαίνει αυτόματα προβαίνω σε θεραπεία της ασθένειας , άρα χρήση φαρμάκων . Οι υπόλοιπες ειδικότητες ιατρών έχουν μια ακτινογραφία , μια αξονική , μια μαγνητική , μια βιοψία , μια μικροσκοπική , βιοχημική ή μοριακή εξέταση για να σου αποδείξουν και να πεισθούν και οι ίδιοι ότι κάτι δεν πάει καλά στον οργανισμό και απαιτείται θεραπεία . Η ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑ- ΝΕΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ (!). Οι ψυχίατροι θα πρέπει λοιπόν να θεωρούνται « συμπαραστάτες » ενός ασθενούς και όχι ιατροί υπό την έννοια που αυτοί θα ήθελαν . Εδώ δηλαδή ισχύει το δόγμα :
ΑΣΘΕΝΕΙΑ ��� ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΦΑΡΜΑΚΑ Από την άλλη πλευρά φαρμακοβιομηχανίες εκμεταλλευόμενες πλήρως το σύγχρονο άνθρωπο και τον τρόπο ζωής του με τους εξωφρενικούς ρυθμούς του , θησαυρίζουν πατεντάροντας φάρμακα « τονωτικά », « αντικαταθλιπτικά », « ηρεμιστικά » φάρμακα :
� που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής .
� για μια κοινωνία που επιλέγει τη διάθεσή της .
� για υπεράνθρωπους που μπορούν να κάνουν τα πάντα , εργαζόμενες γυναίκες , άψογες νοικοκυρές ,
καλές συζύγους , τέλειες μητέρες ! Αντί λοιπόν να μάθουμε σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι να ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας και να οριοθετούμε τις επιθυμίες μας , προτιμάμε να πίνουμε χάπια για να μπορούμε να είμαστε υπερ-άνθρωποι , εδώ που μας έχει οδηγήσει ο « σύγχρονος » τρόπος ζωής ... Δε χαιρόμαστε απλές καθημερινές στιγμές της ζωής . Έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε , να γελάμε αληθινά ... αυτά τα συναισθήματα και οι εκφράσεις τους ... από μόνα τους αποτελούν φυσικά αναλγητικά και θεραπευτικά του ψυχικού πόνου , μιας και αποδεδειγμένα , όταν τα βιώνουμε , ο ανθρώπινος οργανισμός εκκρίνει οπιοειδή ( τα φυσικά αναλγητικά του οργανισμού μας )...
Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν ξανά τα παραδοσιακά δραστικά φάρμακα της ψυχής :
� ΠΡΟΣΕΥΧΗ : Απαλύνει τον πόνο .
� ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ : Ανακουφίζει από κάθε βάρος .
� ΕΡΓΑ ΑΓΑΠΗΣ : Προσφέρουν αληθινή χαρά .
� ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΊΑ : Αντίδοτο για οποιαδήποτε ασθένεια ! �
�
➤ Αναρωτιέμαι μερικές φορές :
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά , πως η ζωή μου είναι μία ; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν ; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες , πολλές ζωές , για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν ; Ν ' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα . Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις . Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό , να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές . Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές . Να περιμένεις μεγάλες στιγμές . Να μην τις επιδιώκεις , να τις περιμένεις . Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου . Και να μη βλέπεις , πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους . Σ ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται . Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους . Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου , την καλή υγεία , δυο φίλους , μια αγάπη , μια δουλειά , μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς , ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου . Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά . Που κι αν τα είχες , θα ήθελες περισσότερα . Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς . Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες , να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς . Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος . Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου . Κάθε μέρα αποτυγχάνω . Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή . Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους . Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα , ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους . Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα , γιατί δεν μαθαίνονται όλα . Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ . Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν . Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα , στα χαμόγελα των ανθρώπων , στα χάδια των ζώων , σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία , σε μια πολύχρωμη μπουγάδα .
( από το “ Παράπονο ” του Οδ . Ελύτη )