27
διαθέσεις, έστειλε στο σημείο απλώς ένα στρατιωτικό
απόσπασμα δεκαοχτώ ατόμων με ένα αξιωματικό,
προκειμένου να περιμαζέψουν τους Τούρκους. Όμως
οι εξαγριωμένοι Ζακυνθινοί, έχοντας ως όπλα ό,τι αντικείμενο είχαν στα σπίτια τους και μπορούσε να χρησιμεύσει ως τέτοιο, επετέθησαν και στους Άγγλους,
σκοτώνοντας μάλιστα δύο στρατιώτες και τραυματίζοντας τον αξιωματικό. Δεύτερο απόσπασμα, αποτελούμενο από πενήντα πλέον στρατιώτες, καταφθάνει
εσπευσμένως και καταφέρνει να απωθήσει προσωρινώς τους εξεγερμένους, αλλά το βράδυ δέχεται νέα
επίθεση από εκατοντάδες Ζακυνθινούς, με αποτέλεσμα να αφήσει πίσω του πάνω από δέκα νεκρούς.
Το πράγμα δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητο
από πλευράς Άγγλων. Ένα μήνα αργότερα, στις 8
Οκτωβρίου 1821, φτάνουν δύο φρεγάτες με αρχηγό
τον ανθαρμοστή Άνταμ, ο οποίος επιβάλλει στρατιωτικό νόμο· απαγορεύει την κυκλοφορία, κλείνει τις εκκλησίες, αρχίζει ελέγχους στα σπίτια του νησιού, από
τα οποία αφαιρεί ακόμα και τα μαχαίρια του φαγητού
(προκειμένου να μη χρησιμοποιηθούν ως όπλα), και
στήνει κανόνια στα σταυροδρόμια και στις εισόδους
των χωριών.
Παράλληλα, στήνει στην κεντρική πλατεία του
Μόλου μια σειρά από αγχόνες, πριν καν συνεδριάσει
το ειδικό στρατοδικείο, λες και η ετυμηγορία του ήταν
γνωστή από πριν – και ήταν! Διότι πρόεδρος του
στρατοδικείου ήταν ο ίδιος ο Άνταμ και μέλη του ένας
ταγματάρχης, ένας λοχαγός, ένας υπολοχαγός, ένας
ανθυπολοχαγός κι ένας στρατιώτης, που όλοι ήταν
ταυτόχρονα και μέλη του αποσπάσματος που είχε
φέρει μαζί του ο Άνταμ! Μάρτυρες δε υπερασπίσεως
δεν έγιναν δεκτοί, παρά μόνον μάρτυρες κατηγορίας!
Και όταν ένας επιφανής πολίτης του νησιού, ο Διονύσιος Καπνίσης, επέμεινε στο να καταθέσει ως μάρτυς
υπερασπίσεως, το δικαστήριο τον τιμώρησε με την
ποινή της «μπερλίνας» (της γελοιοποιήσεως στον
όχλο, θα μπορούσαμε να πούμε σε ελεύθερη απόδοση). Επειδή όμως αυτή εθεωρείτο πολύ ατιμωτική,
παρουσιάστηκε ο γέρος πατέρας του και ζήτησε να
την υποστεί αυτός αντί του γιού του