9
Ο βιασμός αυτός, είχε και έναν πρόσθετο –πρακτικό–
λόγο: Σύμφωνα με κάποιες ρωμαϊκές διατάξεις, απαγορευόταν η εκτέλεση όσων δεν είχαν περάσει την περίοδο της
ήβης. Ευνόητο όμως είναι πως, οι περισσότερες από αυτές
τις χριστιανές παρθένες που καταδικάζονταν σε θάνατο,
ήταν έφηβες. Έτσι λοιπόν, με τον βιασμό τους, τυπικά γίνονταν γυναίκες και έτσι δεν υπήρχε νομικό κόλλημα για
την θανατική καταδίκη τους! Αντιστοίχως, στα αγόρια που
καταδικάζονταν σε θάνατο, φορούσαν μια τήβεννο (ένδυμα
μόνον των ωρίμων ανδρών), ώστε να μοιάζουν με άνδρες
και έτσι να «νομιμοποιείται» η εκτέλεσή τους!
Από μια εποχή και ύστερα όμως, με νόμους αυτοκρατόρων που υπήρξαν σφοδροί διώκτες των Χριστιανών, όπως
ο Νέρων και ο Μαξιμιανός ο δημόσιος βιασμός θεσπίστηκε
ως επίσημη ποινή, και όχι απλώς ως νομικίστικο μέσον για
την νόμιμη επίτευξη της θανατικής ποινής. Ορισμένοι μάλιστα από τους αυτοκράτορες αυτούς, γνωστοί για τις διαστροφές τους, επέλεγαν να είναι αυτοί οι εκτελεστές της
ποινής του βιασμού, όταν επρόκειτο για όμορφες κοπέλες.
Όσο δε τα χρόνια περνούσαν, τόσο πιο φρικαλέα γινόταν η τιμωρία. Τις καταδικασμένες, τις έγδυναν μέσα στο
δικαστήριο, τις εξευτέλιζαν τις βασάνιζαν, έπειτα τις βίαζαν και τελικά τις σκότωναν. Επί Μαξιμιανού, το 307, εξακόσιες χριστιανές παρθένες βιάστηκαν μέσα στο
κατάμεστο Κολοσσαίο από λεγεωνάριους, και έπειτα άφησαν τα θηρία να τις κατασπαράξουν προς τέρψιν των θεατών προφανώς. Πολλές τις έριχναν στα κελιά των
μονομάχων το τελευταίο βράδυ πριν αυτοί αγωνιστούν στην
αρένα μέχρι θανάτου. Άλλες πάλι, τις οδηγούσαν στα πορνεία, όπου περνούσαν μερικούς μήνες μέσα στον εξευτελισμό, προτού τελικά τις σκοτώσουν επίσης.
Υπήρχαν και περιπτώσεις που ο δικαστής ήταν πιο επιεικής, και έδινε διαταγή η κοπέλα να μεταφερθεί σε άλλο
δωμάτιο προκειμένου να βιαστεί (δηλαδή όχι δημοσίως)
και στην συνέχεια, αφού την ξαναέφερναν μπροστά του, την
ρωτούσε αν παρέμενε χριστιανή, έχοντας χάσει πλέον την
αγνότητά της. Αν εκείνη επέμενε να απαντά καταφατικώς,
τότε την καταδίκαζε σε θάνατο.
Όλοι αυτοί οι νόμοι, διατηρήθηκαν ως τα μέσα του 4ου
αιώνος, ώσπου τους κατήργησε ο Μ. Κωνσταντίνος, επί Θεοδοσίου δε, όταν πλέον ο Χριστιανισμός ήταν η επίσημη
θρησκεία του κράτους, όλες αυτές οι παρθενομάρτυρες
ανακηρύχτηκαν αγίες.
Βιβλιογραφία: Οι πληροφορίες για το παραπάνω άρθρο συλλέχθηκαν
από το βιβλίο του Δημ. Καμπουράκη «Μια Σταγόνα Ιστορία», τομ. Β, εκδ.
Πατάκη, σελ. 35-37.
Είμαι ο Άγγελος Φύλακας του Ναού
άποτε ένας ιερεύς πήγε κάπως αργά
Κπου έπρεπε οπωσδήποτεγιατί το πάρει.το
βράδυ στην Εκκλησία,
είχε ξεχάσει
κάτι,
να
Από την Ροδ’ανθη
3
Την ξεκλείδωσε και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά.
Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ανοιχτή
(δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα, αφού δεν υπήρχαν βημόθυρα στην Πύλη), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να
στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε
τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε!
Φθάνοντας στον Νάρθηκα ακούστηκε μια φωνή:
-Στάσου! Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε! μαρμάρωσε!
- :s:܃>: