14
Θ
Από τον πατέρα Νεκτάριο
υμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδί
στη γειτονιά μου, έπαιζα αμέριμνος μαζί με τους φίλους μου και
τους συμμαθητές μου στις αλάνες και
στους χωματόδρομους που υπήρχαν. Δεν
είχαμε τηλέφωνα στα σπίτια μας, μήτε και
τηλεοράσεις. Ένα τηλέφωνο υπήρχε στο
ψιλικατζίδικο της γειτονιάς και η κ. Άννα
κάθε φορά που κάποιος τηλεφωνούσε,
έβγαινε στο δρόμο και φώναζε «Κυρία
Μαρία, τηλέφωνο! κυρία Πόπη... τηλέφωνο!» Την άκουγε όλη η γειτονιά! Και
όποιος είχε τηλέφωνο, πήγαινε μέχρι το
ψιλικατζίδικο για να μιλήσει.
1
Λ
ίγα μέτρα πιο πάνω ήταν το
μπακάλικο της γειτονιάς. Η
κυρία Φλώρα και ο κύριος
Βαγγέλης είχαν απ’ όλα τα τρόφιμα, μακαρόνια, ρύζι, φασόλια, φακές, ρέγγες
κ.τ.λ. Τα περισσότερα τρόφιμα ήταν μέσα
σε τσουβάλια και πάνω υπήρχε η σέσουλα, όπου γέμιζες τη χαρτοσακούλα
με τα φασόλια η τη ζάχαρη, ανάλογα τι
ήθελες να πάρεις. Δίπλα η ζυγαριά... Η
παλιά πλάστιγγα που ζύγιζε πόση ζάχαρη, η ο,τιδήποτε άλλο αγόραζες. Ένα
μπλε τετράδιο δίπλα, το δεφτέρι όπως το
λέγαμε, στο οποίο έγραφε η κυρία
Φλώρα και ο κ. Βαγγέλης κάθε μέρα τι
αγόραζες και πόσο κόστιζε. Σπάνια πλήρωνε κανείς με μετρητά. Δεν υπήρχαν
χρήματα και όλοι αγόραζαν βερεσέ και
στο τέλος της εβδομάδος ή του μήνα, η
κάθε οικογένεια ξεχρέωνε το ποσόν που
χρωστούσε. Λίγο πιο πέρα ήταν το κρεοπωλείο, ο φούρνος, το τσαγκαράδικο,
διότι τα παπούτσια τα κρατούσαμε και
τρία και τέσσερα και πέντε χρόνια. Άλλοτε αλλάζαμε τακούνια, άλλοτε πάτους,
άλλοτε σόλες, άλλοτε τα ράβαμε ό,που
σχιζόντουσαν.
ΤΩΡΑ
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ
ΕΛΛΗΝΑ;
2
Σ
3
Ό
4
Ό
το σχολείο πηγαίναμε, με τις ποδιές μας και το σχολικό
σήμα πάνω στην ποδιά, που μαρτυρούσε ότι είμαστε μαθητές. Κάθε μέρα γινόταν η προσευχή στην αρχή και στο τέλος του
μαθήματος. Ομοίως γινόταν και η έπαρση η η υποστολή της σημαίας. Στους τοίχους της αίθουσας υπήρχαν κάδρα με τους εθνικούς ήρωες, τον Κολοκοτρώνη, τη Μπουμπουλίνα, τον
Παπαφλέσσα... Τα βιβλία μας μιλούσαν για το Χριστό και την Ελλάδα.
ταν θέλαμε να κατέβουμε στο κέντρο της Αθήνας, πηγαίναμε με το λεωφορείο της γραμμής. Πάνω από το κεφάλι
του οδηγού, υπήρχε ολόκληρο εικονοστάσι με καντήλι ηλεκτρικό.
Όταν ερχόταν καλοκαίρι, κοιμόμασταν στις αυλές των σπιτιών μας,
σε ράντζα, πόρτες και παράθυρα ήταν διάπλατα ανοιχτά για να
είναι δροσερό το σπίτι μέρα και νύχτα.
Έτσι κάπως ζούσαμε τα παιδιά της δεκαετίας του ’60, του
’70 και του ’80.
λα αυτά άλλαξαν! Σιγά σιγά όμως... Άνοιξαν μεγάλα καταστήματα και έκλεισαν το μπακάλικο της γειτονιάς.
Χάθηκαν οι αλάνες και οι χωματόδρομοι και τη θέση τους την
π