8
Η αγία Χαριτίνη οδηγήθηκε δεμένη μπροστά στον ηγεμόνα Δομέτιο. Γιατί τάχα την έδεσαν; Δεν ήταν φόβος να φύγει, αλλά η κακία δεν είναι μόνο απάνθρωπη, αλλά και δειλή. Χωρίς δισταγμό, η αγία ομολόγησε την πίστη της και οι βασανιστές της, για να την εξευτελίσουν, της ξύρισαν την κεφαλή, την έβαλαν επάνω σ’ αναμμένα κάρβουνα κι επάνω στις πληγές στης έχυσαν ξύδι και αλάτι. Έμπηξαν υστέρα στα στήθια της αιχμηρά σουβλιά κι έκαψαν τα πλευρά της με αναμμένες λαμπάδες, και μετά ολ’ αυτά έδεσαν στο λαιμό της μια βαρεία πέτρα και την έριξαν στη θάλασσα. Σε όλ’ αυτά την φύλαξε ο Θεός, κι όταν την ξανάπιασαν, την έσυραν επάνω σε αναμμένα κάρβουνα και της ξερίζωσαν από τα χέρια και τα πόδια τα νύχια. Έμενε όμως ακόμα κάτι, λιγότερο αλγεινό στο σώμα, αλλά περισσότερο οδυνηρό στη ψυχή. Αυτό θα την πονούσε περισσότερο απ’ όλα και θα ήταν όλο καταισχύνη στα μάτια των ανθρώπων. Όταν εξάντλησε όλα τα βασανιστήρια κι όταν σε όλα είδε πως ηττήθηκε, ο ηγεμόνας είπε να κλείσουν την αγία σε πορνοστάσιο. Η σκοτισμένη του σκέψη κι η πωρωμένη συνείδηση ήταν ακόμα σε θέση να καταλάβει πόσο μεγάλο μαρτύριο ήταν αυτό για μια χριστιανή γυναίκα. Για κάτι τέτοιο έχουνε να μας πουν πολλά παραδείγματα πολλών γυναικών, και στην αρχαία Αντιόχεια με την αγία Πελαγία και στο Ζάλογγο και την Αραπίτσα στα νεώτερα χρόνια. Η αγία Χαριτίνη, όπως ήταν στα χέρια των δημίων της, δεν μπορούσε ούτε στο γκρεμό να πέσει ούτε στο ποτάμι, για νά μη ντροπιαστεί από τους ανθρώπους. Προσευχήθηκε λοιπόν κι ο Θεός την πήρε « πριν τον της παρθενίας απολέση στέφανον ». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την ομιλία του στην αγία μάρτυρα Πελαγία την αρχίζει με αυτά τα λόγια, που ταιριάζουν καί στην αγία Χαριτίνη « Ευλογητός ο Θεός! Και γυναίκες θανάτου λοιπόν καταπαίζουσι, και κόραι καταγελώσι τελευτής … Ταύτα δη πάντα διά τον εκ παρθένου Χριστόν γέγονεν ημίν τα αγαθά ». Ας έχει δόξα ο Θεός! Όχι μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες περιφρονούν το θάνατο και κορίτσια τόχουν χαρά τους να πεθάνουν. Κι ολ’ αυτά για το Χριστό και με την χάρη του Χριστού, που γεννήθηκε από την αγνή παρθένο Θεοτόκο. Αμήν.(+ Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου Λ. Ψαριανού, Εικόνες Έμψυχοι, σ. 273)
Ύμνος ομάδας
Χριστέ μου, είσαι Συ το φως τ ' αληθινό, η άναρχη θεϊκή φωτοπηγή. Βοήθα, Ιησού, να κάνουμε ναό ολόφωτο για Σένα την ψυχή. Το φως Σου να σκορπίσουμε σ ' όλη τη γη, π ' αδέλφια μας πεθαίνουν, μαρτυρούν. Στη Βόρειο Ήπειρο, Πατέρα, Πλαστουργέ, το λόγο Σου και πάλι καρτερούν.
Άλλος ύμνος για Ολόφωτες Στο δύσκολο στρατί αγάπης κι αρετής ειν ' ο Πατροκοσμάς οδηγητής. Στα χέρια το ραβδί, στα χείλη η προσευχή και η ματιά στραμμένη στη κορφή. Φωτοπλημμύρισε καρδιά, ψυχή, ζωή και δος μας δύναμη, πίστη, αντοχή.
Ορθόδοξοι εμπρός, Ολόφωτες εμπρός! Το βλέμμα μας στραμμένο προς το φως.
Ας κάνουμε την κάθε ανάσα προσευχή με μυστική και μονολόγιστη ευχή να καθρεφτίσουμε βαθειά μες ' στην καρδιά το πρόσωπό Του με την άχραντη ομορφιά!
Τους φράχτες σπάστε κι ανεβείτε στα βουνά της γης τα φώτα όλα σβήστε τα φτηνά, ψηλά τον Ήλιο δείτε στις βουνοκορφές με μύρια χρώματα λαμπρές ανατολές. Μπορεί στο θαύμα να βρεθούμε όλοι μαζί της μεταμόρφωσης ν ' αστράφτει μια στιγμή και με τα χέρια μας να στήσουμε σκηνή