οι στόλοι τ ’ άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους τα χρώματά τους είναι τα λόγια της αγάπης τα χείλη τους είναι ο ήλιος το φεγγάρι και το πανί τους είν ’ το μόνο σάβανο που μας αρμόζει : είν ’ οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες είν ’ οι γυναίκες που αγαπούμε δάση το κάθε δέντρο τους είν ’ κι ένα μήνυμα του πάθους σαν μεσ ’ σ ’ αυτά τα δάση μας πλανέψουνε τα βήματά μας και χαθούμε τότες είν ' ακριβώς που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας και ζούμε κι όσο από μακριά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες ή και μας φέρνει ο άνεμος τις μουσικές και τους θορύβους της γιορτής ή τις φλογέρες του κινδύνου τίποτε - φυσικά - δεν μπορεί να μας φοβίσει ως οι πυκνές οι φυλλωσιές ασφαλώς μας προστατεύουν μια που οι γυναίκες π ’ αγαπούμε είναι σα δάση είν ’ οι γυναίκες π ’ αγαπούμε σαν λιμάνια ( μόνος σκοπός
19