που διατηρείται έως το τέλος (ακόμη κι όταν, μετά
από χρόνια «εθισμού» στη νότια συμπεριφορά
κι έχοντας πια αλλάξει ακόμη και τον τρόπο
ομιλίας του προς το πιο άξεστο κι ασύντακτο,
αναγκάζεται να πει ψέματα για να αποφύγει
τις βουρδουλιές, ή ίσως και τη θανάτωση), ο
Σόλομον-Πλατ συγκλονίζει. Περνάει από την
αρχική έκπληξη, στην απογοήτευση, κι από κει
στη συνθηκολόγηση, την παραίτηση, τις ικμάδες
αντίστασης και την ύστατη προσπάθεια για
σωτηρία χωρίς ψευτοηρωισμούς, ρηχούς θυμούς
ή ξώφαλτσο μελόδραμα. Αυτός ο άνθρωπος –που
του στέρησαν εντελώς αναίτια και ξαφνικά την
ελευθερία, την αυτοδιάθεση, την αξιοπρέπεια
και την οικογένειά του – μοιάζει όντω >