Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
η φίλη μου ενώ πηγαίνω στη σχολή! Τι να κάνω
με το σακβουαγιάζ στο χέρι, μου λέτε;
Μου ήρθε να τη σκοτώσω. Τι να τον έκανα τον
κοκκαλίνο μου εκείνη την ώρα; Να τον πάρω μαζί
μου αδύνατον - είχα και μάθημα και εργαστήριο...
Η Μιράντα δεν τον κράταγε, οπότε; Της τά’ ψαλλα
ένα χεράκι που δεν με είχε ενημερώσει έγκαιρα
- τουλάχιστον να τον άφηνα σπίτι και θά’ βλεπα
τι θά’ κανα. Το κατάλαβε και μου πρότεινε να τον
αφήσουμε προσωρινά στο φροντιστήριο και μου
υποσχέθηκε ότι θα το κανόνιζε εκείνη κάπως.
Στο φροντιστήριο... ΟΚ, αλλά πού;
Στην είσοδο του φροντιστηρίου υπήρχε ένα
ξεχωριστό δωμάτιο, σαν αποθήκη, με κρεμάστρες
για τα παλτά των παιδιών και με μια πόρτα που
άνοιγε προς τον τοίχο κάνοντας μεγάλη γωνία
κι αφήνοντας χώρο πίσω της. Εκεί τον κρύψαμε
τον σκελετούλη αφού του ζητήσαμε συγγνώμη
για την ταλαιπωρία και του δώσαμε τον λόγο μας
ότι θα φροντίζαμε πάση θυσία για την ανάπαυσή
του.
Ωστόσο δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε ο
καημένος - οι καημένοι μάλλον... Το σακβουαγιάζ
εξαφανίστηκε μυστηριωδώς - κάποιος το εντόπισε
και το πήρε νομίζοντας τι... κι όταν το άνοιξε
κάπου με την ησυχία του, θα έπαθε ή εγκεφαλικό
ή έμφραγμα... Πάντως εμείς δεν ακούσαμε τίποτε
(ούτε κι έγραψαν κάτι οι εφημερίδες).
Με την Μιράντα χαθήκαμε στην πορεία της
ζωής. Η επιτυχία τής χαμογέλασε στην δεύτερή
της προσπάθεια και πέρασε στην Ιατρική
Θεσσαλονίκης, οπότε χώρισαν οι δρόμοι μας.
Ξαναβρεθήκαμε χρόνια μετά, σε μια συγκέντρωση
παλιών συμμαθητριών, και μέσα στα πολλά που
θυμηθήκαμε ήταν κι η ιστορία του σκελετού του
λεωφορείου, την οποία και αφηγηθήκαμε στην
υπόλοιπη παρέα. Μετά τα πρώτα επιφωνήματα
και ποικίλα σχόλια, βάλαμε το ερώτημα «τι τέλος
πιστεύετε πως μπορεί να είχε αυτή η παράξενη
ιστορία;» και οργανώσαμε στα πρόχειρα ένα είδος
διαγωνισμού για το πιο πρωτότυπο τέλος.
Ακούστηκαν διάφορες εκδοχές, από εντελώς
πεζές έως άκρως εξωφρενικές. Εκείνη ωστόσο
που κέρδισε παμψηφεί το έπαθλο (πληρώσαμε οι
υπόλοιπες το μερίδιό της στον λογαριασμό!) ήταν
η ιστορία της Φωτεινής, η οποία μας εντυπωσίασε,
μας συγκίνησε και μας έκανε, εμένα και την
Μιράντα, να νιώσουμε κάτι σαν εξιλέωση για τις
τρέλες της νιότης μας. Σας την μεταφέρω όσο
πιο πιστά γίνεται να την θυμάμαι μετά από τόσα
χρόνια.
«Τους έπεσε λίγο βαρύ να κείτονται
166 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 4 | Μάιος 2014
Μάιος 2014 | Τεύχος 4 | Ανθρώπων Έργα | 167