Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
με τον κοκκαλίνο φίλο που της κουβάλησα στο
σπίτι – όχι ότι τρόμαξε, άλλες ήταν οι φοβίες της,
με τους πεθαμένους τα είχε καλά. Το θεώρησε
όμως ιεροσυλία, βεβήλωση νεκρού, διατάραξη
της γαλήνης του πεθαμένου (όλα αυτά, και με το
δίκιο της από μια άποψη) κι είχα μόνιμη γκρίνια
να τον επιστρέψω στον χώρο του – πράγμα που
δεν το συζητούσα βέβαια, το είχα βάλει πείσμα
να τον στήσω.
Ωστόσο αποδείχτηκε τζάμπα και ο κόπος και
η απολύμανση. Τα ευρήματά μου με τίποτε δεν
συναρμολογούνταν σε αξιοπρεπή σκελετό, έστω
και ανάπηρο. Μου έλειπε ένα πόδι, είχα λειψά
χέρια, κάτι λίγα από πλευρές, οι σπόνδυλοι ήταν
φύρδην μίγδην και, το κυριότερο, δεν είχε κεφάλι
(τα κρανία γίνονταν ανάρπαστα).
Άρα; Άνθρακες ο θησαυρός - διότι το θέμα
δεν ήταν να μάθω απλά τα οστά, αυτά τα έβλεπα
και στον Άτλαντα της ανατομίας. Το θέμα ήταν
να στηθεί ένας υποφερτός σκελετός – κι αυτό δεν
γινόταν. Έπρεπε λοιπόν κάπως να τον «αποσύρω»
από το σπίτι, το οποίο μύριζε απολυμαντήριο.
Κι εκεί άρχισαν τα προβλήματα. Να τον κάνω
τι; Να τον πάω πού; Να τον επιστρέψω αδύνατον.
Να τον ξεφορτωθώ ελαφρά τη καρδία ούτε λόγος
- ήταν προσβολή και ιεροσυλία... Να τον θάψουμε
στο εξοχικό, στον κήπο, θα ήταν μια λύση αλλά
η μάνα μου ούτε να το ακούσει - και πώς να την
κατηγορήσω, ένα δίκιο τόχε όσο νά’ ναι... Οπότε;
Και τότε σκέφτηκα την Μιράντα, φίλη και
συμμαθήτριά μου από το λύκειο, με την οποία
είχαμε δώσει μαζί εξετάσεις για Ιατρική αλλά δεν
πέρασε κι έκανε φροντιστήριο να ξαναδώσει.
Η Μιράντα ενθουσιάστηκε με την ιδέα. Ίσως
της φάνηκε ότι ερχόταν έτσι πιο κοντά στο στόχο
της, δεν ξέρω - πάντως μου είπε ότι τα θέλει τα
κόκκαλα. Κανονίσαμε λοιπόν να της τα πάω στο
φροντιστήριο, κάπου στην Ακαδημίας, κάποια
μέρα που θα πήγαινα στη σχολή, στο Γουδί (η
αφετηρία των λεωφορείων ήταν πίσω από το
κτίριο της Ακαδημίας).
Έτσι ο σκελετούλης μου ξαναμπήκε στο
λεωφορείο της Δάφνης για να κατέβει Αθήνα.
Αγκαλιά μου αυτή τη φορά, σε περιποιημένο
σακβουαγιάζ (η μάνα μου, για να λυθεί το πρόβλημα,
δεν είχε καμία αντίρρηση να μου το δώσει).
Έφτασα στο φροντιστήριο, περίμενα να κάνουν
διάλειμμα κι όταν βγήκε η Μιράντα τής τον
παρέδωσα – για να την ακούσω να μου λέει ότι
τό’ πε στη μάνα της και σκοτώθηκαν. Η γυναίκα
είχε γίνει έξαλλη κι αρνήθηκε κατηγορηματικά
να βάλει τον πεθαμένο σπίτι της. Και μου το λέει
164 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 4 | Μάιος 2014
Μάιος 2014 | Τεύχος 4 | Ανθρώπων Έργα | 165