Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
θέλει...”
“Ο άγιος Πέτρο μου αν ήθελε φοβέρα άγιος δεν θα
ήταν. Και τα παιδιά είναι κάπως έτσι, αν τα πάρεις με
το καλό θα κερδίσεις σιγά-σιγά τον σεβασμό τους.’’
“Ναι μέχρι να κερδίσεις τον σεβασμό τους θα έχει
περάσει η χρονιά φίλε μου και καλό καλοκαίρι!”,
γέλασε εμφανώς αλαφρωμένος που τελείωνε
άλλος ένας σχολικός χρόνος.
Τώρα βρισκόμενος ξανά στην αρχή της ετήσιας
μαθητικής κούρσας ένιωθε ξανά την ευφορία που
σαν μαθητούδι φούσκωνε το στήθος του αρχές
Σεπτεμβρίου και ήλπιζε βαθιά μέσα του έστω
για μια χρονιά ένα παιδί να γυρνούσε το βλέμμα
του να τον κοιτάξει με αυτόν τον αστείρευτο
σεβασμό. Ευχόταν μια παιδική ψυχή να έβρισκε
την έμπνευση στα λόγια του και ξαφνικά τα
επίθετα γεροξεκούτης, καμπούρης, στριμμένος
και τρελός να μην βρίσκονταν ποτέ ξανά δίπλα
στο όνομα του. Γιατί πίσω από την στρυφνότητα
και την περιοδική κακία του κρυβόταν ακόμα
το αμούστακο αγόρι που κυριευμένο από άγχος
φοβόταν να είναι ο εαυτός του. Και πια τα χρόνια
του ήταν αρκετά για να μασκαρέψει την ενήλικη
ζωή με την σοβαροφάνεια του καθηγητή και όχι
με την ευσπλαχνία του εκπαιδευτικού.
Με τις τόσες σκέψεις απέτυχε ο καφές! Νερομπλούκι
τον έκανε όπως έλεγε και η μητέρα του όταν
κάτι είχε παραπάνω νερό από το ανεκτό. Έχυσε
το καφέ υγρό στον νεροχύτη και ξέπλυνε το
κατακάθι από το φλιτζάνι, σαν να ξέπλενε κάθε
τι που τον πλήγωνε. Δεν ήταν αδιάφορος, δεν
ήταν αναίσθητος, ήταν μόνος μέσα στο κεφάλι
του και η καρδιά του δεν ζεσταινόταν πια εύκολα.
Το σχολείο βρισκόταν πολύ κοντά στο σπίτι του,
πρακτικά δίπλα. Ένα επιβλητικό παραλληλόγραμμο
κτίριο γεμάτο ρωγμές φθοράς αλλά και αναμνήσεις
που μπορούσαν να συνταράξουν το συνειδητό.
Όλη του η ζωή χαραγμένη πάνω σε έναν πίνακα
με μια σπασμένη κιμωλία...
Μόλις είχε μπει στην τάξη όταν ο νεανικός
σίφουνας σάρωσε τα πάντα. Μικρά, ανάστα
πλάσματα εισέβαλαν θορυβωδώς στην αίθουσα.
Πάντοτε τα πρωτάκια ήταν τα πιο ατίθασα αλλά
μέχρι πρότινος ήξερε να τους κόβει τον βήχα με
τον καλό ή με τον ανάποδο τρόπο.
Ένα πράγμα του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εκείνη
την χρονιά. Πίσω από τον πολύβουο σίφουνα που
μπήκε στην τάξη και ξεχύθηκε με ανυπομονησία για
το διάλειμμα στα θρανία, ένα κοντό καστανομάλλικο
αγοράκι, έχοντας τα βιβλία του σε μια πλαστική
154 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 4 | Μάιος 2014
Μάιος 2014 | Τεύχος 4 | Ανθρώπων Έργα | 155