Απεικάσματα Σκέψης
Απεικάσματα Σκέψης
Κι ένα ιερό βωμό στο μέρος της καρδιάς σου.
Να σκύβω εκεί να προσκυνώ, να καταθέτω την
αγάπη μου.
πριν το χάραμα.
Μάτια μενεξεδιά δεν υπάρχουν... υπάρχουν;
Μόνο τα δικά σου και τα ζωγράφισα εγώ!
Πήρα ένα κόκκινο καυτό και σου’ βαψα τα
χείλη.
Να μου θυμίζουν ώριμες κερασιές και
μυρωδάτες φράουλες.
Να τα φιλώ και να μεταλαμβάνω νάμα.
Παράδεισε και κόλασή μου εσύ.
Μια να με σταυρώνεις και μια να με
ανασταίνεις.
Και πήρα ένα λευκό σεντόνι και σε τύλιξα
προσεχτικά.
Το ακούμπησα πάνω στο κορμί σου και η
εικόνα σου αποτυπώθηκε εκεί. Μαγικά.
Τέντωσα το πανί και στο έδειξα.
Έκλεψα κι ενα κίτρινο και ζωγράφισα φλόγες
στα μαλλιά σου.
Φλόγες σαν αυτές που σκορπάς στο κάθε
γέλιο σου.
Φλόγες καυτές σαν κάθε άγγιγμά σου.
Κι έμεινε το μενεξεδί που απόθεσα στα
μάτια σου.
Που με μεθούν σαν νυχτολούλουδο κάθε
βράδυ.
Που μου θυμίζουν ερωτευμένο ουρανό λίγο
126 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 4 | Μάιος 2014
“Κοίτα πώς βλέπω τον κόσμο μέσα από σένα”,
σου είπα.
“Μα αυτό δεν είμαι εγώ...”
“Εσύ είσαι μέσα από τα χρώματα του ουρανού
και του λευκού κλεμμένη ύπαρξη”
Για σένα τα’ κλεψα, για να σε ζωγραφίσω.
Καμβά της ύπαρξής μου.
Πίνακα του πεπρωμένου μου.
Με χρώμα και νερό απόψε σε βάφτισα και τ’
όνομά σου ΕΡΩΤΑΣ!
Σταυρούλα Παπαδημητρίου
Μάιος 2014 | Τεύχος 4 | Ανθρώπων Έργα | 127